In dit huis hadden we haar verwacht..

Op de tafel in onze huiskamer staat een vaasje vergane onkruid te pronken. "Bloemen" die onze oudste met zorg voor haar ouders en broertje plukte.
Aan de muren hangen zelfgemaakte kunstwerken, waar thuis en op school zorgvuldig aan werd gewerkt.
Op de grond staat een duplohuis waar ons zoontje nog verder aan wil werken als hij straks thuis komt.

Het maakt ons huis een thuis.
Hier wordt geleefd, door ons.
Maar niet door haar.

Hier hadden we haar verwacht, zes jaar geleden. We hadden haar graag (bijna) thuis wil brengen of al een paar dagen thuis hebben gehad op 11 april 2018. Maar het lot besloot anders.

Hier, in ons huis, had ik vele dromen over haar. Hoe ze er uit zou zien, hoe haar zus op haar zou reageren. Hier verzamelde ik haar spulletjes en kozen wij haar naam.
Maar hier kwam zij nooit thuis.

Toch is het ook haar huis. Hangen hier haar foto's, staan hier enkele spulletjes van haar. Pronkt haar naam soms op een tekening die de oudste van haar heeft gemaakt.

En juist doordat ze er nog mag zijn, hier, op haar eigen manier, is ons huis een thuis.