Met verbazing, verwondering, weerzin en soms regelrechte woede volg ook ik de discussie rondom Zwarte Piet die al twee jaar duurt. Er is al veel over gezegd en geschreven, mensen hebben elkaar al veel dingen ‘gewenst’ en nog altijd is er geen overeenstemming over wie er gelijk heeft. Zelf heb ik warme herinneringen aan Zwarte Piet, ik weet nog dat ik op mijn zevende op Madonna heb staan dansen met Zwarte Piet op het heerlijke avondje bij ons thuis. Ik ben ook vaak als Zwarte Piet verkleed naar school geweest. Ik vond het leuk om kinderen blij te maken met pepernoten en gek doen. 

Morgen ga ik met iemand praten. Een praktijkondersteuner, ik ben doorverwezen door de huisarts. Het voelt zo gek. Ik heb altijd gedacht dat ik iemand was die het allemaal prima op een rijtje heeft. Ik heb mijn fair share van levenservaring denk ik wel opgedaan in dit leven, en altijd heb ik mezelf daar weer uit weten te trekken. Zelfs toen ik met burn-out klachten thuis kwam te zitten een aantal jaar geleden, ben ik daar ook weer zelf uitgekrabbeld. Dit is voor het eerst dat ik me heb laten overhalen om een professional te laten meekijken in mijn ziel. Doodeng. Maar wel nodig denk ik. Daarom ga ik.

In mijn vorige blog schreef ik over de 2 weken waarin mijn zwangerschap tot een abrupt einde kwam toen bleek dat het vruchtje genesteld zat in mijn keizersnede litteken. Ik beschreef het verloop van de zwangerschap tot dan toe en hoe uiteindelijk door middel van Methotrexaat het vruchtje moest krimpen zodat het uit mijn lichaam kwam. Die chemokuur (dat is Methotrexaat namelijk), hebben zowel mijn Lief als ik als erg heftig ervaren. Gelukkig bleek een week later dat het HCG voldoende gedaald was, zodat ik niet nog een aan het infuus hoefde.

Als meisje ben je je al vroeg bewust van de risico’s die het hebben van geslachtsgemeenschap met zich meebrengt. Niet eens zozeer de enge ziektes die je van onbeschermde sex kunt oplopen, maar vooral het risico om ‘met jong geschopt’ te worden is vooral voor meisjes een reele zorg. Wij vrouwen zijn echter baas in eigen buik en dus doen we er alles aan om te voorkomen dat we zwanger raken op een moment dat het ons eigenlijk niet zo goed uitkomt. We slikken god weet wat voor hormonen,  we laten buisjes in onze arm implanteren, laten spiraaltjes plaatsen in de baarmoeder, allemaal om te voorkomen dat een spermacelletje van onze bedpartner een ‘meet-cute’ heeft met een van onze eicelletjes. Want dat mag natuurlijk pas gebeuren als aan alle randvoorwaarden is voldaan: de juiste partner, een goede baan, huisje-boompje-beestje, en als de belangrijkste reizen van de bucketlist zijn gestreept.