De laatste maanden stonden in het teken van EMDR en cognitieve gedragstherapie. Niet genoeg bleek. Ik mag door naar specialistische GGZ omdat ik, zoals ze dat noemen, een complex geval  ben dat niet zo in een hokje te plaatsen is. Nu houdt ik sowieso niet van 'hokjes' maar dit kwam goed aan. Een afspraak later kwam ik hierop terug. ze legde mij uit dat ik naast mijn PTSS veel facetten van angst hebben die zo diep geworteld zijn dat ze onderdeel zijn geworden van mijn persoonlijkheid. A, oke. Het moeder worden heeft alles getriggerd waardoor alles nu overhoop ligt. Oke, prima. Maar nu? Er werd lang gezocht naar een passende therapie, binnen de hokjes van de GGZ, waar ik het best zou passen. Een passend plekje konden zij helaas niet vinden dus ben ik nu extern doorverwezen. Donderdag heb ik een intake en waarschijnlijk kan ik in februari starten. Hoera! Iemand wil mij helpen. 

Het was net na middernacht toen ik wakker schrok. Op dat moment moment was ik bijna 39 weken zwanger. Aan het natte bed te voelen constateerde ik dat mijn vliezen waren gebroken. Jan stond gelijk naast het bed. We keken elkaar aan; en nu dan?