Ik wil.

De laatste maanden stonden in het teken van EMDR en cognitieve gedragstherapie. Niet genoeg bleek. Ik mag door naar specialistische GGZ omdat ik, zoals ze dat noemen, een complex geval  ben dat niet zo in een hokje te plaatsen is. Nu houdt ik sowieso niet van 'hokjes' maar dit kwam goed aan. Een afspraak later kwam ik hierop terug. ze legde mij uit dat ik naast mijn PTSS veel facetten van angst hebben die zo diep geworteld zijn dat ze onderdeel zijn geworden van mijn persoonlijkheid. A, oke. Het moeder worden heeft alles getriggerd waardoor alles nu overhoop ligt. Oke, prima. Maar nu? Er werd lang gezocht naar een passende therapie, binnen de hokjes van de GGZ, waar ik het best zou passen. Een passend plekje konden zij helaas niet vinden dus ben ik nu extern doorverwezen. Donderdag heb ik een intake en waarschijnlijk kan ik in februari starten. Hoera! Iemand wil mij helpen. 

De laatste maanden deed ik ook niet mee. Alles was teveel. Ik kreeg paniekaanvallen als ik iets ondernam. De supermarkt, autoritjes, familiebezoek bleek verschrikkelijk te zijn. Ik kon mijn prikkels niet meer filteren en stond niet meer in contact met mijn lijf. Geluid, zicht.. alles kwam binnen als belangrijk. Tegelijkertijd snakte ik in deze chaos naar controle. Ik wil.. ik wil.. ik wil dit niet. De sterke vrouw die alles prima vond, die nooit iets teveel was kon helemaal niets meer. Niet eens naar de supermarkt. Ik bleef mijzelf tegenwerken omdat ik dit niet kon accepteren. Tegelijkertijd werd mijn wereldje erg klein. Mensen begrijpen het niet. Want, die sterke vrouw was van de een op de andere dag, voor hun gevoel, weg. 

Mensen die door de buitenkant heen konden prikken zagen mij al langer worstelen. Niet alleen met het trauma van de bevalling, maar ook met mijzelf als persoon. Een goede vriendin bleef altijd contact houden. Dit is iemand die goud waard is. Mijn jeugd was niet geweldig. Nu ik moeder was snapte ik er helemaal niks meer van.  Mijn ouders moeten deze liefde toch ook voor mij hebben gevoeld? Waarom gaan ze dan zo met mij om? En ook dit wilde ik niet. Ik wilde dit niet voelen. Deze pijn, waar ik al eerder mee worstelde. Ik had het opgeborgen in een doosje (zeg maar gerust dikke dossierkast) in mijn hoofd. Door de EMDR werd dit doosje.. en doosjes waar ik het bestaan van was vergeten overhoop gehaald.. De doosjes konden ook niet zomaar meer dicht. Slapeloze nachten, schuldgevoel, verdriet, pijn, herbeleving. Ik wilde dit niet, hoefde het niet. Tegelijkertijd realiseerde ik mij dat ik het aan moest gaan. Ik moest dit aangaan voor mijn zoon. Want ik zou hierdoor een betere mama worden. Een waar hij tegenop kon kijken. 

De laatste 30 jaar hadden mij echter gesloopt. Ik was moe, op en bang. Ik kon het niet aan. Eigenlijk was ik bang dat ik het niet aan kon. Ik was moe van het vechten met demonen en alles binnen te laten. Tegelijkertijd wist ik heel goed wat er gebeurde en wat ik zou moeten doen. Maar hoe pak ik dit aan? Door dit gevecht kreeg ik tevens lichamelijke klachten. De bestaande klachten (bekkengebied, rug, voet) werden erger. Door mijn spierspanning kreeg ik een scheur in mijn buikspier, hoe dan?!. 

Op het moment kan ik zeggen dat het een stukje beter met mij gaan dan een half jaar geleden. Ik ben nog lang niet waar ik moet zijn. Lichamelijk kan ik weer stukjes fietsen, wandelen en ik probeer door yoga te kunnen ontspannen. Voor mijzelf kan ik soms accepteren dat het is zoals het nu is. Want wat ik wil telt nu op dit vlak niet. Ik kan, als ik mij goed voel, een ochtend wat doen. Mensen zien, de stad of supermarkt in maar alleen als het rustig is. Daarna ben ik moe. Als ik over mijn grens ga wordt ik down, zit ik veel in mijn hoofd en maak ik mij zorgen over alles wat wel niet kan gebeurden. Ik schrijf mijzelf voor iedereen af. Ik ben mij er bewust van dat ik dit doe en dat maakt het moeilijk. Maar, ik kom er wel. pluspunt is.. dat ik al 1,5 week geen paniekaanval heb gehad! 

Ik blijf af en toe nog steeds in gevecht met mijzelf. Want ik wil zoveel. Ik wil een nog betere supermama en echtgenoot zijn. Ik wil werken, Ik wil carrière maken, ik wil gewoon naar de supermarkt kunnen, Ik wil dat mijn lijf niet meer pijn doet en ik wil toch ook wel heel graag mij niets aantrekken van wat iedereen van mijn vindt. Maar wat je wilt, kan soms even niet.