Iedereen in mijn omgeving heeft net na de geboorte wel een zogenaamde "newbornshoot" laten maken. Wanneer ik die foto's zie smelt ik van al die mooie plaatjes. Met deze foto's in mijn achterhoofd denk ik:"Dat moet ik toch zelf ook kunnen?".  Op internet ga ik op zoek naar de juiste instellingen, bekijk ik heel veel gepubliceerde foto's op internet en ga ik aan de slag. 

Als moeder kan je op vele sites je aanmelden voor het testen van producten. Leuk, maar daar moet je dan ook nog wel voor uitgekozen worden. Aan de slag dus maar met het schrijven van een motivatie waarom ik de nieuwe Stokke Trailz zou willen testen. 

Je wordt zelf geboren, krijgt van je ouders een naam mee en bedenkt dan toch niet dat dat nog verandert? Bij de geboorte van onze meid veranderde dat natuurlijk wel.

Dat bevallen niet een van de meest prettige dingen op deze aardkloot is dat weten we inmiddels wel. Iets waar je negen maanden naar toe leeft, nou ja leeft? Al fantaserend bedenk ik mij hoe het is om onze kleine spruit voor de eerste keer in mijn handen te hebben. Maar ook het kopen van leuke kleertjes maar... welke maat eigenlijk? Ze ligt op de groeilijn en dan moet maatje 56 toch wel passen? Jammer dat zo'n kleintje niet even kan doorgeven hoe groot ze zal zijn bij de bevalling. Naast het fantaseren werd ik continue gekweld door de zwangerschapskwaaltjes die er zijn en de verloskundige die vraagt hoe ik de bevalling zie. Boem! Back in reality. Ik weet het allemaal niet en voor alles is een eerste keer toch? Daarom heb ik maar besloten het worst-case-scenario in mijn hoofd te prenten zodat alles alleen maar kan meevallen.