De twee mooiste dingen in je leven op een dag

Dat bevallen niet een van de meest prettige dingen op deze aardkloot is dat weten we inmiddels wel. Iets waar je negen maanden naar toe leeft, nou ja leeft? Al fantaserend bedenk ik mij hoe het is om onze kleine spruit voor de eerste keer in mijn handen te hebben. Maar ook het kopen van leuke kleertjes maar... welke maat eigenlijk? Ze ligt op de groeilijn en dan moet maatje 56 toch wel passen? Jammer dat zo'n kleintje niet even kan doorgeven hoe groot ze zal zijn bij de bevalling. Naast het fantaseren werd ik continue gekweld door de zwangerschapskwaaltjes die er zijn en de verloskundige die vraagt hoe ik de bevalling zie. Boem! Back in reality. Ik weet het allemaal niet en voor alles is een eerste keer toch? Daarom heb ik maar besloten het worst-case-scenario in mijn hoofd te prenten zodat alles alleen maar kan meevallen. 

Op vrijdag 8 augustus 2014 begon het allemaal. Krampen in mijn buik die weeën bleken te zijn. Van hangen aan onze bar in de keuken, onder de douche en terug naar de bar. Zou het dan toch begonnen zijn? Oke, dan gaan we het hele circus maar in gang zetten en iedereen inlichten. In eerste instantie wist de verloskundige mij te vertellen dat ze dacht dat er nog vrij weinig aan de hand was. Misschien indalingsweeën zei ze nog. Maar, als ik pijn bleef houden mocht ik na twee uurtjes terug bellen. Na die twee uur, die voor mij uren leken te duren, kwam ze toch nogmaals langs. Ja hoor, ontsluiting van vier centimeter en heeft ze mijn vliezen gebroken. Vanaf dat moment leefde ik in mijn coconnetje en hebben de verloskundige en mijn vriend verder alles geregeld. 

Bij aankomst in het ziekenhuis moest ik erg nodig naar het toilet om te poepen, dacht ik. Het gezicht van de verloskundige vertrok en met een sneltreinvaart zijn we naar de verloskamer gegaan. Omdat alles daar nog niet in gereedheid was vloog iedereen om mij heen. Toen ik inmiddels op bed lag werd er een ontsluiting van 10 cm geconstateerd dus... bevallen maar! Na een kleine veertig minuten lag onze kleine meid op mijn buik en huilde ik van blijdschap. Welkom kleine Fera, onze droom is eindelijk werkelijkheid geworden!

Nadat Fera geboren was en helemaal was nagekeken, werd ze door de kraamzorg en mijn vriend aangekleed. Omdat ze zo klein was met haar 47 centimeter en 2450 gram,  kreeg ze twee pakjes over elkaar heen aan met daaroverheen nog een rompertje met de tekst: "Mama, wil jij met papa trouwen?" Toen ik onze kleine meid zag was ik dubbel verrast. Natuurlijk zei ik volmondig ja! Tranen van blijdschap en ons geluk kan niet meer op. Ik had nooit bedacht, dat dit zo zou kunnen gaan. Ik voel me dolgelukkig dat ik deze twee mooie dromen op een dag mag beleven.