Echt genieten en bijkomen van het bijzondere nieuws kan bijna niet, want de rollercoaster van ziekenhuisbezoeken en onderzoeken gaat direct verder. Omdat ik, na enkele maanden, geen verbetering ervaar, biedt de neuroloog aan om mij aan te melden voor een revalidatietraject, maar ik moet wel rekening houden met een lange wachtlijst. Ik ben allang blij dat er een mogelijkheid is om zelf aan mijn herstel te werken, want dat wachten voelt ook zo machteloos.

Drie weken gaan voorbij zonder dat ik me echt veel beter ga voelen. Het voelt alsof iemand mijn batterij eruit getrokken heeft en ik geen energie kan opslaan. Alles wat ik doe kost extra moeite en van de kleinste activiteiten moet ik dagen bijkomen. De vraag waarom mij dit toch ineens moest overkomen kan ik ook maar niet loslaten. Wie valt er nou flauw zonder enige aanleiding?!

De dagen na mijn ziekenhuisopname kan ik me nauwelijks herinneren. Ik leef in een grote waas en alles gaat aan me voorbij. Grootste deel van de tijd lig ik op de bank in de woonkamer, met de gordijnen dicht en mijn zonnebril op. Ik kan geen geluiden verdragen en daardoor moet Deniz bijna alles tegen me fluisteren. Hij is op dit moment ook degene die alle contacten met de buitenwereld onderhoudt en zelfs twee weken vrij heeft opgenomen om voor mij te zorgen. Mijn werkgever is dan ook heel verbaasd als ze hem aan de telefoon krijgt om te melden wat er gebeurd is en dat ik voorlopig bedrust moet houden.

19 Maart 2017: