Mama worden met Niet-Aangeboren-Hersenletsel

19 Maart 2017:

Mijn man en ik hebben onze zaken goed voor elkaar; Beide een vaste baan, net ons eerste huis gekocht, allebei een goede gezondheid en we hebben enkele maanden ervoor naar elkaar uitgesproken dat we hopen dat het ons gegeven is om een kindje te mogen krijgen. Niks staat ons een mooie toekomst in de weg.

S'avonds besluit mijn man iets eerder naar bed te gaan en ik beloof hem snel te volgen. Ik kijk nog even mijn favoriete serie af en ruim nog even de woonkamer op. Een klein uurtje later sta ik in de badkamer en begin net mijn tanden te poetsen als ik ineens bemerk dat ik misselijk word van het gevoel van de tandenborstel in mijn mond. Ik kan me in een splitseconde bedenken dat ik eigenlijk nooit misselijk ben en dat me afvraag hoe dat ineens kan. Daarna trekt er een zwart gordijn voor mijn ogen en het volgende moment hoor ik in de verte een stem: "Hé, hé Shanna, hallo?!". Ik open mijn ogen en in een waas zie ik de muur van de badkamer en de glazen douchewand, vanaf de vloer, opdoemen als een torenflat. Ik draai mijn hoofd en kijk naar de kant waar het geluid van de stem vandaan komt. Die stem herken ik ergens ver weg, maar het dringt niet door van wie die stem moet zijn. Hij klinkt paniekerig, dat hoor ik wel. Ik sla met mijn arm tegen de RVS wc-borstel die omgevallen naast mijn schouder ligt.

Ik wil hem zeggen wat ik ervaar en dat ik hoofdpijn heb en mezelf nauwelijks kan bewegen, maar de zinnen in mijn hoofd komen uit mijn mond als gebrabbel. Ik heb het zelf niet eens in de gaten, want ik ‘hoor’ alleen wat ik in gedachten denk. Ik word omhoog gehesen en leunend op de persoon sleep ik mezelf naar de slaapkamer. De man legt mij op bed en het voelt alsof ik in het matras wegzak. Ik zie bijna niks. Het is alsof mijn ogen beslagen zijn en ik ze maar een heel klein beetje open kan doen. Een gigantische hoofdpijn neemt controle over mijn lijf.

Ik weet ineens van wie de stem is (mijn man) en probeer hem antwoord te geven op zijn vragen, maar nog steeds kan ik alleen maar brabbelen. Hij zit naast mij op bed en ik zie de paniek in zijn ogen, omdat ik geen normaal contact kan maken. Ik bestudeer zijn gezicht, maar de contouren van zijn gelaat zijn als een platte tekening en de lijnen lopen kronkelend in elkaar over. Ik weet nu wie hij is, maar ik herken zijn gezicht niet. Nu raak ik ook in paniek. Ik realiseer me ineens dat ik opgesloten zit in mijn hoofd en dat ik niet kenbaar kan maken wat er aan de hand is.

In paniek belt mijn man de huisartsenpost, maar die schatten de situatie verkeerd in en geven het advies om mij maar te laten slapen en me ieder uur wakker te maken. S'nachts komt mijn spraak iets op gang, maar nog zo minimaal dat mijn man de dag erna, weer ter vergeefs, probeert een neuroloog te bereiken. 24 uur na het ongeluk is hij ten einde raad en levert me gewoon af bij de Eerste Hulp. Daar komt er eindelijk een diagnose: Een schedelbasisfractuur en meerdere hersenkneuzingen. De oorzaak blijft onbekend en ik moet een nacht op de acute afdeling blijven. "Het is een wonder te noemen dat je niet in coma ligt, want de hersenen zitten door de vochtophopingen ernstig in de verdrukking", vertelt de neuroloog.

De schade, door de klap op, vermoedelijk, de wc-pot en de tegelmuur/vloer, is zo groot dat mijn hersenen nooit meer helemaal herstellen en ik de diagnose niet-aangeboren-hersenletsel (afgekort: N.A.H.) krijg. Wel komen we er 2 weken later achter wat de oorzaak is geweest van het flauwvallen en de spontane misselijkheid: Ik blijk zwanger! Tijdens de opname op de Eerst Hulp had mijn man onze kinderwens wel doorgegeven, maar de behandeling van mijn hersenletsel had op dat moment meer prioriteit dus is hier niet naar gekeken. 

Tijdens mijn zwangerschap wil ik zoveel mogelijk proberen te revalideren, maar na mijn 32e week lukt me dat lichamelijk gezien niet meer en bereid ik me voor op het moederschap met N.A.H.

Op mijn persoonlijke blog (www.nahmama.nl) vertel ik in detail het hele verhaal van het ongeluk en de nasleep hiervan.