Een jaar geleden...

Eindelijk is het zover, de eerste chemo. Ik ben heel onrustig, het feit dat ik niet weet hoe mijn lichaam reageert geeft mij veel onrust. Wat kan je verwachten? Valt het mee of valt het tegen? Ik ben jong, heb een fit lichaam en was, tot op heden, gezond. Mijn lichaam kan dit aan! Dat blijkt allemaal vies tegen te vallen, het maakt niet uit of je jong, oud, wel of niet fit bent. Chemo is vergif. Vergif om je lichaam weer beter te maken. 

Dinsdag is onze zoon geboren. Wat een mooi wonder! Verliefd zijn we gelijk op hem! Woensdag mogen we weer naar huis. Het huis is versierd en de kraamhulp is onderweg.

's Avonds gaan we bij oma langs om het nieuws te vertellen. Ik kan niet rustig zitten, die buik zit in de weg, ik ben onrustig maar denk eigenlijk dat dit door de spanning komt. Ik kan niet slapen 's nachts, heb wat krampen en besluit te gaan douchen. Na het douchen toch weer proberen te slapen. Morgen hebben we een gesprek met de verloskundige, wat is wijsheid? Mijn gevoel zegt nog steeds dat hij eruit moet.

Huilend lopen we het ziekenhuis uit. De radioloog heeft aangegeven dat hij voor 95% zeker weet dat het kanker is. Dat slaat in als een bom. Hoe dan? Ik ben nog geen 30, er zit niets in de familie, gewoon  hoe dan? En hoe gaan we dit aan iedereen vertellen? Niemand weet dat we in het ziekenhuis waren, iedereen zit met spanning op ons kindje te wachten. " Dit weekend moet je nog even blijven zitten hoor" fluister ik tegen mijn buik. Maandag krijgen we de definitieve uitslag. Er volgt een weekend vol emoties, we vertellen het aan onze ouders, broers, zussen en beste vrienden. Ergens sprankelt er een klein beetje hoop. Misschien heeft de radioloog het fout. Misschien horen wij wel bij de 5%. Maar ergens weten en voelen we het ook wel: het is niet goed. We proberen onszelf zoveel mogelijk af te leiden, we zijn weinig thuis en zoeken de mensen op die ons lief zijn.

Het is nog een paar dagen tot de uitgerekende datum. Zoals elke avond smeert vriendlief mijn zwangere buik in. Heerlijk, zo vlak voor het slapen! "Schat, ik voel een knobbeltje, zat dat er altijd al?" Ik voel en wuif het weg: zal wel een melkklier zijn, die borstvoeding komt tenslotte ook op gang nu. Hij vertrouwt het niet en appt met de verloskundige. Ze komt de volgende dag langs, maar denkt ook dat het gewoon een melkklier is.