Het begon superblij natuurlijk.Zwanger van de tweede. Tot we bij de verloskundige kwamen. Vanwege de zwangerschap die geeindigd was in de vroeggeboorte van Myrthe moesten we op controle in het ziekenhuis. Elke vier weken vol spanning of er wel of niet iets gevonden zou worden waaruit zou blijken dat ik inderdaad weer een te vroeg geborene zou hebben. De eerste keer controle in het ziekenhuis was het gelijk raak. Ik zou een te korte baarmoedermond hebben. Achter af gezien helemaal niet zo. Maar goed, vanaf dat moment zat er extra spanning op alles. Niet aan te raden. Ik heb bijna geen moment gehad dat ik echt heb kunnen genieten. Na vier maanden zwangerschap kwam als een donderslag bij heldere hemel ook mijn bekkeninstabiliteit in volle hevigheid weer opzetten. Ik kon amper de ene voet nog voor de andere zetten zonder gigantisch veel pijn te hebben. Na 1 maand daarmee geworsteld te hebben was het duidelijk. Ik was niet meer in staat om te werken. En zou dus tot aan de bevalling met mijn dochter thuis blijven zitten. Dat was best lastig. Want ik moest voor een hoop dingen aan haar vragen of ze het zelf kon doen. Voordeel daarvan is dat ze een hoop zelfstandig doet zonder ook maar de geringste moeilijkheid. Dat dan weer wel. Toen we de 33 weken hadden gehad zeiden ze in het ziekenhuis, geen vuiltje aan de lucht. Je mag nu naar huis. En dan daar bevallen. Want we hebben niets gevonden. Tot ik 2 weken later bij de controle bij de verloskundige helaas te horen kreeg dat ik de zelfde middag nog naar het ziekenhuis moest. Want ik had te hoge bloeddruk opeens. Die middag 4 uur in het ziekenhuis. De volgende dag terug voor nog een controle. Toch weer naar huis. Op vrijdag weer een controle. Waarbij bleek dat het toch te hoog was en ik moest blijven. Dus vrijdag, zaterdag en zondag ziekenhuis. Zondag middag, moederdag mocht ik naar huis. Mits ik de volgende dag voor controle zou komen. En jawel, weer te hoog. Dus weer blijven. En dit keer mocht ik niet meer naar huis helaas. toen hebben ze besloten om me daar te houden. En voor ons was het duidelijk. Niet nog een keer een zwangerschap out of hell.

Ik weet het nog als de dag van gisteren. 27 april 2012 had ik veel rugpijn. ik was aan het werk maar wist niet of ik nou moest staan of zitten van de pijn. Ik had wel vaker pijn in mijn rug dus ik dacht nog niet aan een bevalling. Niet met 32 weken. Het enige dat ik kon bedenken was dat ik teveel had gedaan.Ik heb me ziek gemeld en ben rustig thuis op de bank gaan liggen. 'S nachts kon ik amper slapen. Ik ben er heel vaak uitgegaan om Maarten maar niet wakker te maken.