myrthe geboren met 32 weken 2 dagen

Ik weet het nog als de dag van gisteren. 27 april 2012 had ik veel rugpijn. ik was aan het werk maar wist niet of ik nou moest staan of zitten van de pijn. Ik had wel vaker pijn in mijn rug dus ik dacht nog niet aan een bevalling. Niet met 32 weken. Het enige dat ik kon bedenken was dat ik teveel had gedaan.Ik heb me ziek gemeld en ben rustig thuis op de bank gaan liggen. 'S nachts kon ik amper slapen. Ik ben er heel vaak uitgegaan om Maarten maar niet wakker te maken.

De 28ste moest ik werken maar ik had zoveel pijn dat ik me heb ziekgemeld. Maarten ging klussen en ik bleef met veel pijn thuis. Ik kreeg ook veel beenkrampen. En ik bleef maar heen en weer lopen naar het toilet, omdat ik het gevoel had telkens dat ik moest poepen. Na een half uur heb ik gebeld dat hij maar naar huis moest komen. Ik had zoveel pijn en ik wou hem gewoon bij me hebben. Toen Maarten thuiskwam belde hij de spoedpost. Want zo zei hij, ik wil zeker weten dat met jou en het kind alles goed is. Tot dat moment had ik nog niet eens stilgestaan bij de mogelijkheid dat er iets met de baby zou kunnen zijn. Ik voelde me gewoon zo naar. Bij de spoedpost werden we na een kwartier wachten geholpen door onze eigen huisarts. Die voelde even aan mijn buik. Ja het is wel hard, maar wat voel je dan precies, want ik kan niets ontdekken. Uiteindelijk maakte hij voor mij voor 's middags een afspraak bij de verloskundige. Het was inmiddels half elf en ik kon amper lopen van de pijn die weer op kwam zetten. Bij thuiskomst moest ik weer naar de wc,  maar kwam er uiteraard weer niets. Toen besloten we de verloskundige te bellen dat het gewoon niet ging en dat we toch echt graag even langs zouden komen. De verloskundige gaf aan dat ze met 10 minuten op de praktijk zou zijn. Toen we er aankwamen moesten we nog even op haar wachten. In die tijd stapte ik door de beenkrampen elke vijf seconden in en uit de auto. Ik werd er gek van. Toen opeens was er een sloot water dat ikineens wist, ik ga bevallen en er is geen houden meer aan. Dus de verloskundige nog maar eens gebeld. Aangegeven dat mijn vliezen gebroken waren. Twee minuten later stondze voor de praktijk om ons binnen te laten. Ze liet me op de tafel gaan liggen en voelde hoever ik was. Ze zei, nou Nathalie je hebt al volledige ontsluiting. Je gaat vandaag bevallen. Op dat moment gebeurden er 2 dingen tegelijk. Maarten vroeg aan de verloskundige of we dan nu naar huis gingen. Omdat we graag een thuisbevalling wilden. Waarop uiteraard de verloskundige aangaf dat ze zou zorgen dat er nu een ambulance aankwam. En tegelijk begonnen mijn  persweeën. Die heb ik moeten tegen houden op pure wilskracht tot we bij het ziekenhuis waren. Dat was echt een helse rit. Toen we daar waren zei de verloskundige dat we alleen nog maar met de lift naar boven hoefden te gaan. Dat was teveel, toen hield ik het niet meer. Terwijl ze met mij door de gangen renden, voelde ik het hoofdje en ververvolgens de rest van mijn prachtige dochter eruit komen. Dus terwijl ze renden vroeg ik op niet vriendelijke toon of er even iemand tussen mijn benen kon kijken. Uiteindelijk is ze geboren in stuitligging en is er niets met haar meer aan de hand. Vijf zware weken ziekenhuis en toen op 1 juni mocht ze mee naar huis. Dat was heel heel fijn.

Ze is nu 2,5 en een heerlijke meid. Ik ben zo blij met haar en haar broer. En langzaam krijgt het allemaal een plaatsje.