" Mama, over 3 nachtjes is het speelgoeddag. En nog 2 nachtjes dan gaan we eten op school." Dat ik dr moet vertellen dat het niet zo meer was en dat vandaag haar laatste dag zou zijn vindt ik bijna niet te verteren.

De zin het stopt niet, niet vanzelf. Deze zin je natuurlijk op heel veel manieren uitleggen. Allereerst ken je de zin misschien wel uit de reclamespots over huiselijk geweld. Maar dat is niet  waar ik alleen deze blog over wil schrijven. Ik wil het hebben over de side effect van de maatregelen die ook  nu weer door ons kabinet zijn aangescherpt. Hier in huis  is het woord bijna een  verboden woord, ook wel C. Genoemd of dat "gezeur".Begrijp mij niet verkeerd, de mensen die familie leden verloren hebben of nog steeds klachten ervaren, ik vindt het oprecht vreselijk voor ze. Maar ik vindt het ook vreselijk voor de mensen die mensen in hun omgeving hebben verloren of misschien wel ernstig hebben zien lijden omdat door Corona de hele gezondheidszorg en geestelijke gezondheidszorg enorme wachtlijsten zijn ontstaan (nog erger dan ze al waren)Ik ben het type die transparante cijfers wil, openheid van zaken en boven al duidelijkheid.De besmettingen zijn explosief gestegen, dat valt niet te ontkennen. Maar waarom ontkennen we dan met zijn alle massaal het feit dat het sterftecijfer echt niet zo schrikbarend is en zelfs niet eens hoger is dan de normale griepgolven. dat de druk die het zorg personeel ervaart komt omdat ons kabinet er al jaren een zooitje van maakt.  Druk die ze al jaren ervaren omdat er te weinig geld naar de vloer gaat. Waarom sluiten zoveel mensen hun ogen daar nog voor? Ik begrijp het niet, eerlijk niet. Want lieve mensen, is het voor de nabestaande van die mensen die in vorige griepgolven overleden zijn niet net zo triest? De zorg heeft het zwaar (dat ontken ik ook niet) maar waarom heeft Rutte deze helden dan nog steeds geen loonsverhoging gegeven, ipv geld te stoppen in zorg wat uit eindelijk terecht komt bij directeuren in plaats te zorgen dat het terecht komt bij diegene die in de frontlinie staan, zij die alle ellende zien en zei die elke dag weer alles voor je doen? Want je bent het toch wel met mij eens dat zei diegene zijn die vechten tegen dat Coronavirus? Net zoals ze dat ieder jaar doen bij griepgolven. (nu alleen met extra bescherming wat het voor die mensen nog veel  zwaarder maakt. Ook de psychische gevolgen die door al de maatregelen, daar hebben de artsen en verplegend personeel last van. Maar nee, want daar ligt niet de prioriteit van  onze beste vriend Mark en zijn vrinden.Zelf ervaar ik ook last van het feit dat reguliere zorg plat ligt. Zo zijn al maanden mijn ontstekingen in gewrichten niet geremd (dit kan dan weer nadelige gevolgen voor de lange termijn hebben)maar naast ikzelf, kan ik ook mijn kinderen niet langer uitleggen waarom hun hele leven overhoop ligt. Voor diegene die mijn andere blog hebben gelezen, hebben wij ook een zoon met Autisme. de wisselende maatregelen, de onduidelijkheid over het mondkapjes beleid en zo kan ik nog wel even doorgaan. brengt ons hele gezin in disbalans. Want wanneer hij een "te vol"hoofd heeft, dan heeft dat zijn weerslag op ons als gezin. Hij snapt het niet, wordt onrustig van het feit dat niet alle mensen de regels volgen en ook hem zien we kampen met depressieve gevoelens omdat zijn brein nou eenmaal anders werkt.

Dat mijn kind niet helemaal lekker in zijn vel zit dat weten we al, niet dat hij dit verteld aan ons maar we merken het aan hem. Hij heeft kleine ongelukjes en met zijn leeftijd schaamt hij zich hiervoor, logisch maar toch iets wat hij thuis rustig kan vertellen zonder dat we daar hem over veroordelen. Sterker nog als mama wil je niets liever dan de oorzaak vinden van dit plotselinge probleem en hem daarbij helpen.Nu is het zo dat hij stiekem zijn ondergoed in de was gooit met als gevolg dat natuurlijk alles naar urine ruikt, inclusief de badkamer. We hebben hem uitgelegd wel tientallen keren, dat hij dit even moet zeggen. We kunnen de boel dan uitspoelen en direct wassen. probleem opgelost zou je denken, zonder dat we hier wat van vinden of hem hiervoor straffen. (ik ben echt anti straffen tegen ongelukjes) dat deed ik zelfs niet als ze rond hun zindelijkheidsperiode en de bekende terugval daarna 10x per dag hun broek of bed onder plaste. We verschonen het en daarmee is het klaar. Hoe gek ik er soms ook van werd.