HELP mijn kind liegt over het plassen in zijn broek

Dat mijn kind niet helemaal lekker in zijn vel zit dat weten we al, niet dat hij dit verteld aan ons maar we merken het aan hem. Hij heeft kleine ongelukjes en met zijn leeftijd schaamt hij zich hiervoor, logisch maar toch iets wat hij thuis rustig kan vertellen zonder dat we daar hem over veroordelen. Sterker nog als mama wil je niets liever dan de oorzaak vinden van dit plotselinge probleem en hem daarbij helpen.Nu is het zo dat hij stiekem zijn ondergoed in de was gooit met als gevolg dat natuurlijk alles naar urine ruikt, inclusief de badkamer. We hebben hem uitgelegd wel tientallen keren, dat hij dit even moet zeggen. We kunnen de boel dan uitspoelen en direct wassen. probleem opgelost zou je denken, zonder dat we hier wat van vinden of hem hiervoor straffen. (ik ben echt anti straffen tegen ongelukjes) dat deed ik zelfs niet als ze rond hun zindelijkheidsperiode en de bekende terugval daarna 10x per dag hun broek of bed onder plaste. We verschonen het en daarmee is het klaar. Hoe gek ik er soms ook van werd.

Toch denkt mijn kind hier anders over, waarom?  Wij als ouders hebben echt geen idee. We hebben gesprekken gevoerd, gevraagd waar hij mee zat, op school gepeild of daar iets speelde.  Er komt niets uit. Dat er niets is, dat geloven wij dus niet. Maar ja hoe kun je daar nou het beste mee om gaan? Nu is het zelfs zo dat als wij hem confronteren met opnieuw een verstopte onderbroek, dat hij ook gewoon glashard liegt. hij "wist het niet" of nee hoor heb ik niet gedaan. zijn de steevaste antwoorden. Zelfs hem zelf de constatering laten doen dat er wel degelijk geplast is, lijkt niet te helpen. 

Met ons handen in het haar zitten we inmiddels. We willen als ouders natuurlijk niets liever dan hem helpen maar hem ook leren dat hij dit soort dingen gewoon thuis kan zeggen. we veroordelen hem niet. één keertje heeft hij het gezegd, direct hebben we hem laten zien dat we niet boos zijn, dat we hem helpen met de oplossing en gevraagd waarover hij zoveel spanning heeft. Je raad het al er is "niets" aan de hand volgens hem. We hebben hem gezegd dat hij altijd mag komen als er iets is, wil hij niet naar ons toe dat hij natuurlijk ook altijd met iemand anders mag praten die hij vertrouwd. Maar nog altijd is de situatie onveranderd. Inmiddels hebben we ook een afspraak bij de huisarts gemaakt, want als het iets medisch is, dan willen we hem hier natuurlijk bij helpen. Maar de vraag blijft natuurlijk, waarom verteld hij het niet?zijn er hier papa's en mama's die het zelfde hebben mee gemaakt met hun kind en uit eindelijk de oplossing hebben om hun kind aan het praten gekregen hebben?