De tijd vliegt voorbij en staat stil tegelijk. Alles is anders maar ook weer niet…

Heerlijk waren wij net een paar dagen aan het genieten van onze vakantie in Italie. Zoals altijd kiezen we ervoor om dagenlang lekker aan het strand of het zwembad te liggen, maar we willen ook altijd wel wat van de omgeving zien. Op dag twee besloten we even samen te gaan zitten wat we dan welke dag wilden gaan doen en zien. “Ik heb een leuk idee” zei Bjorn, “Laten we allebei een uitstapje organiseren zonder dat de ander van te voren weet wat we gaan doen”. Een verrassingsuitstapje organiseren voor elkaar, wat een origineel idee, leek mij!

We zijn een heerlijk weekend weg geweest in Sint Maartenszee in Noord-Holland. Mijn schoonfamilie vierde daar twee weken hun zomervakantie in een ruim vakantiehuis en wij gingen twee daagjes op visite.

De afgelopen dagen ben ik in mijn hoofd erg met Lina bezig. Het is vandaag (8 september) een half jaar geleden dat Lina overleed. Precies zes maanden geleden dat ze haar laatste adem uitblies in onze armen. Een half jaar wat voorbij gevlogen is, maar ook weer niet. Het lijkt al zo lang geleden dat ik haar kleine lijfje in mijn armen had, maar tegelijk voelt het als de dag van gister en is al het verdriet er nog steeds in alle hevigheid. Het gemis lijkt alleen maar groter te worden. Steeds meer merken we dat ons gezin echt niet compleet is en ook nooit meer compleet zal worden. Dat doet pijn en dat gevoel gaat nooit meer weg. Nog steeds blijf ik me afvragen; hoe had ons leven er nu uitgezien als Lina er wel bij was? En ; hoe zou Lina er nu uit hebben gezien? Zou ze lijken op Romi? Hoe zou ze lachen, brabbelen, zwaaien met haar armpjes? Hoe had ons dagelijks leven er dan uitgezien?

Daar gingen we dan, voor het eerst na alle moeilijke maanden en lange thuiszitten, op vakantie naar Italie! 

Toen ik mijn foto’s aan het sorteren was kwam ik ineens op de foto’s van de dag van de crematie van Lina.

En toen kwamen we thuis met ons mooie moppie en begon de tijd om optimaal te genieten van onze korte tijd samen, tot het moment van afscheid nemen zal komen.

Terwijl ik nog op de verloskamer lig is Bjorn met Lina mee naar de IC. Daar onderzoeken ze haar hartje. Ik ben blij dat mijn zus bij me is en tegen me aan praat, want dit voelt allemaal zo raar! Ik lig hier en mijn kleine, net geboren baby is niet bij me. Zodra ik kan, wil ik zo snel mogelijk naar de afdeling toe om Lina te zien! Gelukkig voel ik me oké genoeg om even te douchen en word daarna snel in een rolstoel naar Lina gebracht. Het onderzoek is klaar en ze ligt in een bedje met een soort tentdoekje erboven. Ze lijkt heerlijk rustig te liggen en even lijkt er niks aan de hand, ik kijk verliefd en trots naar mijn kleine meisje.Ik vraag Bjorn naar het onderzoek, hij geeft aan dat de artsen overleggen en later bij ons komen op de kamer. Ik kijk weer naar ons meisje en de tijd staat even stil, dit is ons prachtige kindje, maar hoe gaat het nou echt met haar hartje? Bjorn geeft aan dat hij wel op de echo ook zag dat het nog hetzelfde eruit leek te zien als eerder met de echo’s. Het doet pijn. Tuurlijk weet ik dat het niet goed is, maar ergens… ergens had ik gehoopt op een wonder en dat het allemaal wel mee zou vallen. Maar het valt niet mee... 

De datum van inleiden stond vast, maandag 24 februari zou het gaan gebeuren.