Onze oudste is pas 5 geworden en de laatste tijd erg bewust bezig met geld. Zo hoort hij soms bedragen, bijv €25- en roept dan meteen "mama, dat is veelste duur". 5 jaar is misschien wat jong maar dit leek mij een goed moment om te gaan beginnen met het geven van zakgeld, het meer bewust worden en maken van de waarde van geld.

De laatste tijd merk ik dat Jaelynn steeds meer zelf doet, zelf kan en eigenlijk mijn hulp helemaal niet meer wil. En natuurlijk het hoort erbij en het is alleen maar goed, het hoort bij haar leeftijd en betekend eigenlijk niets meer dan dat het kwa ontwikkeling hartstikke goed gaat.

De meeste momenten van de dag zijn de kinderen met mij samen. Papa werkt 5 dagen in de week en ik maar 3 dus dat is nu eenmaal zo. Op de momenten dat papa dan thuis is dan is alles ook "papa" voor de kinderen. Alsof ze toch een soort van tijd in willen halen. Zijn jullie kinderen ook zo gek op hun papa ?

Als moeder zijnde ben je natuurlijk hartstikke trots, welke moeder is dit nu niet op haar kind(eren). We laten over het algemeen vaak foto's zien aan anderen.

Mijn meisje, mijn jongste, mijn trots..

Elke keer verbaas ik me weer hoe snel die kinderen groot worden. Bij elke mijlpaal denk ik weer terug aan de momenten dat ze nog zo klein en kletsbaar waren. Bij Rivano ben ik er nu wel een beetje aan gewend dat hij me niet meer voor alles nodig heeft en vrij zelfstandig is. Maar nu Jaelynn, mn kleine meisje. Ze is alweer 2,5 en bij een hele hoop dingen is het "ik kan dat zelf, ik doe dat zelf". Soms zou ik toch wel even terug in de tijd willen hoor 😊

Toen Rivano net 5dagen 2 jaar was beviel ik van zijn zusje Jaelynn. Ondanks dat mensen me waarschuwde dat het erg druk zou zijn met een peuter en een baby is het me ontzettend meegevallen.

Zelf was ik 21 toen ik beviel van mijn eerste kind. In mijn vrienden en kenissen kring merkte ik al dat dit voor hun het einde van hun leven leek te betekenen als ze in mijn schoenen zouden staan. Hoevaak ik wel niet hoorde "nou als die kleine er eenmaal is kan je niks meer, zit je 24/7 met een kind".

Zelf was ik 20 jaar toen ik voor het eerst zwanger raakte, totaal onverwachts maar zeker niet minder gewenst. Hoewel ik natuurlijk hartstikke jong was hadden wij het samen goed voor elkaar. Een huisje met voldoende ruimte en beide een stabiele baan, niets stond ons geluk in de weg.