Hoe is het zover kunnen komen denk ik dan? Waarom heb ik het zover laten komen? Ik weet het wel, maar is moeilijk om onder ogen te komen. Schaamte naar mezelf en men gezin maar ook door de buitenwereld. Want alles moet perfect zijn tegenwoordig. De sociale media hakt daar zo hard op in! We zien alleen maar de perfecte plaatjes van gezinnen, maar nooit eens een rauw kantje. Vind dat jammer, want het ouderschap is zeker geen rozengeur en maneschijn. Ik was me daarvan al bewust tijdens de zwangerschap, maar eenmaal het realiteit wordt komt het toch nog hard binnen. Je leven van voordien is voorbij. En dat is oké eh, we hebben er samen voor gekozen. Ik zelf wou al zolang mama zijn. Ik voelde me er zo klaar voor. Maar het is even met je hoofd tegen de lamp lopen, dat je jezelf teug moet ontdekken als mama zijnde. Een nieuwe rol die ik moet opnemen in mijn leven. Daarbij komende, je rol als partner blijven behouden. Elkaar wat terug vinden. En daar is mijn postnatale depressie binnen geslopen. Letterlijk betekend het depressie na de zwangerschap.

Eerst en vooral wil ik mijn verhaal vertellen omdat het een positieve ervaring is geweest en ik die wil delen met andere mama's en mama's to be. Ik heb zelf veel blogs gelezen en podcasts beluisterd over bevallingsverhalen. Ik wou van alles op de hoogte zijn. Want in het begin zat ik toch een beetje met angst. Ik heb toch grotendeels horrorverhalen gelezen en wil graag een positief verhaal de wereld insturen. 

Ik moet even iets van me afschrijven. Even wat stoom afblazen. Want op de momenten zelf heb ik het niet durven zeggen. Heb ik niet mijn grenzen aangegeven. Wou ik niet egoïstisch zijn. Wou ik de mensen pleasen. Maar waarom nondedju? Daarom ben ik boos/ teleurgesteld in mezelf.