Babyblues tot de tweede macht

Hoe is het zover kunnen komen denk ik dan? Waarom heb ik het zover laten komen? Ik weet het wel, maar is moeilijk om onder ogen te komen. Schaamte naar mezelf en men gezin maar ook door de buitenwereld. Want alles moet perfect zijn tegenwoordig. De sociale media hakt daar zo hard op in! We zien alleen maar de perfecte plaatjes van gezinnen, maar nooit eens een rauw kantje. Vind dat jammer, want het ouderschap is zeker geen rozengeur en maneschijn. Ik was me daarvan al bewust tijdens de zwangerschap, maar eenmaal het realiteit wordt komt het toch nog hard binnen. Je leven van voordien is voorbij. En dat is oké eh, we hebben er samen voor gekozen. Ik zelf wou al zolang mama zijn. Ik voelde me er zo klaar voor. Maar het is even met je hoofd tegen de lamp lopen, dat je jezelf teug moet ontdekken als mama zijnde. Een nieuwe rol die ik moet opnemen in mijn leven. Daarbij komende, je rol als partner blijven behouden. Elkaar wat terug vinden. En daar is mijn postnatale depressie binnen geslopen. Letterlijk betekend het depressie na de zwangerschap.

Ik heb zwaar te babyblues gehad en stilletjes aan moest ik onder ogen zien te komen dat ik depressief was. Door een resem aan gebeurtenissen, verhuis 2 weken voor men bevalling, de bevalling, Corona, financiële afhankelijkheid,...

Maar wat er mij het meeste raakte was dat mijn partner begon met zichzelf te worstelen. Er kwam met de geboorte van ons zoontje veel terug naar boven bij hem over zijn jeugd. Het was enorm zwaar, ik wist niet meer hoe ik me moest gedragen, wat ik moest zeggen, hoe ik voor iedereen moest zorgen ( behalve voor mezelf),... ik probeer ermee om te gaan. We werken er kei hard aan, maar niet alleen. Met sturen van dichte familie, vrienden en professionele hulp. Want alleen geraken we er niet uit. En dat doet deugd. Weten dat we kunnen terug vallen op een luisterend oor en een helpende hand. Maar het is verdomme niet makkelijk om toe te geven wat er speelt! Ten slotte moeten we in de gelukkigste periode van ons leven zitten. We zijn ouders geworden en hebben een zoontje dat gezond en wel is.

Ons zoontje is geboren, maar ook wij als ouders worden geboren. En daarbij komen er zoveel emoties vrij. Waaronder onze eigen jeugd en opvoeding die we hebben mee gekregen want hoe willen wij ons kindje opvoeden? Hetzelfde of totaal anders?! Ouder worden is een heel groeiproces en dat vergeten wijzelf en de mensen rond om ons. Het zou allemaal op rolletjes moeten lopen. Maar we moeten ons zelf vooral tijd geven om te kunnen groeien.

Voor mezelf is het zo hard twijfelen over mezelf, me zo alleen voelen in men gevoelens en verdriet, mensen dat het beste met me voorhebben maar dat me langs geen kanten begrijpen is frustrerend, huilen bij de minste tegenslagen en dommigheden, een masker moeten opzetten (figuurlijk) als ik buiten kom, mijn partner continu positief bekrachtigen (waarbij ik totaal mezelf vergeet of wegcijfer), mezelf wat verwaarlozen, ergens geef ik met plezier mijn vrije tijd op voor mijn zoontje want potverdikke wat zie ik hem graag! Ik heb ook het gevoel dat ik het beste kan zorgen voor hem. Dat ik weet (meestal) wat goed is voor hem. Ik wil alles op mij nemen. Wat eigenlijk totaal niet hoeft. Ik voelde me ook het veiligste in huis. Lekker gezellig thuis met z’n allen. Maar mijn vriend gaat terug werken en daar zit ik dan alleen. Al mijn vriendinnen werken dus kan niemand vragen om eens langs te komen. Ik zat ook continue te piekeren over dingen die fout zouden kunnen gaan, van de trap vallen met mijn kindje, inbrekers, wiegendood,... noem maar op. Ik maakte mezelf bang.

Ik ben opgebrand.

De emotionele pijn die ik al ervaren heb na mijn bevalling doet mij zoveel pijn. Zoveel meer of de bevalling zelf. Ik heb al een paar keer gezegd dat ik mijn bevalling liever opnieuw doe of dat ik nu al die emotionele pijn ervaar (ik heb een super mooie bevalling gehad. Dus vandaar waarschijnlijk dat ik dat zo zeg. Mijn bevallingsverhaal kan je lezen in een andere blog van mij). Ik merk van mezelf dat ik beter met fysieke pijn overweg kan dan emotionele pijn.

Soms moet je toch wel tijd voor jezelf opclaimen. Dat heb ik nu al gaande weg door. Als ik me niet goed voel hoe kan ik dan op men beste zijn voor mijn zoontje? Tijd voor mezelf nemen is een win win. Als ik blij ben heeft Otis al een gerust en veilig gevoel. Daarvoor wilt dat niet zeggen dat hij ook instant happy is. Hij kan ook eens een moeilijk moment hebben. En juist dat moment kan ik meer dragen als ik zelf wat rust heb gehad , metime of slaap.

Het is zo’n lachetaart dat moet toch zeggen dat we het goed doen. Dat is voor mij een bevestiging dat ik moet blijven doorgaan zoals ik bezig ben. Maar toegeven dat je je zo voelt of in welke situatie we nu zitten is nooit makkelijk. Zeker in de maatschappij waarin we nu leven. Er zullen altijd mensen zijn die oordelen. Dat is zo jammer en ergens merk je de taboe er nog rond. Je zou denken dat we de dag van vandaag ruimdenkender zijn. Maar neen, sommige zaken blijven taboe. Daarom mijn blog, de roze wolk doorprikken.