Ik ben wanhopig, mijn kind durft niet meer naar buiten...

Ik ben zo blij dat januari weer begonnen is. Weer terug naar structuur met hopelijk wat minder prikkels. Wij merken ieder jaar dat het veel impact heeft op Kymani.. vorig jaar was hij ineens bang voor zijn eigen slaapkamer en slaapt hij sindsdien bij mij in bed. En voor deze drukke decembermaand sliep Kymani best redelijk in mijn bed, hij werd s'avonds bijna niet wakker (meestal rond 12 uur pas). Maar nu is het vaak rond 10en (of soms nog eerder) en slaapt hij de rest van de nacht ook erg licht. En elke keer als hij wakker word heeft hij mijn hand nodig om weer in slaap te vallen. Dit hadden we hem halverwege 2022 afgeleerd, maar ik denk door alle prikkels, drukte en af en toe vuurwerk dat hij toch weer wat angstig is. Ook als ik snachts naar de wc moet, blijft hij mama roepen.. terwijl ook dit iets was wat beter ging. Dus we kunnen weer opnieuw beginnen. 

Meestal schrijf ik een blog op een extreem donkere dag en  een aantal maanden terug was ik ook wel depressief, wat vaak wel te lezen was. Maar vandaag is een goede dag en het gaat ook echt beter met me en ik dacht.. laat ik ook eens een blog op een goede dag schrijven.

mijn prummeltjes ♡

Ik ben me bewust van al het moois in mijn leven.. het is namelijk niet zo vanzelfsprekend om ouders te hebben die altijd voor je klaar staan. Of vrienden te hebben die je niet zat worden omdat het weer (of eigenlijk nog steeds) niet goed met je gaat. Tuurlijk zijn er ook vrienden die minder contact zoeken en dat is dan maar zo.. tuurlijk zijn er mensen die denken 'je moet het nu maar eens accepteren'. Mensen die met goed bedoelde oplossingen komen, maar waaruit ook blijkt dat ze het niet (willen of kunnen) begrijpen. Ook heb ik daarom mijn redenen om sommige mensen minder op te zoeken. Ik heb een handjevol lieve mensen om mij heen bij wie ik begrip voel. Helaas zorgt dat er ook voor dat ik mijn verdriet vaak alleen bij deze mensen kwijt kan. Ik hoop dat zij het zien zitten dit nog heel lang aan te horen, want mijn verdriet stopt niet en zal misschien zelfs ook wel erger worden.. 

Lieve Kymani..

Ik zit alweer veelte lang in een neerwaartse spiraal. Het is altijd maar druk om me heen en alles gaat moeizaam, niks is makkelijk. Ik weet niet precies wat ik nou allemaal voel en soms voel ik ook niet zoveel meer. En als ik het probeer uit te leggen aan iemand krijg ik daar ook een beetje spijt van. Vooral omdat ik nooit goed kan verwoorden wat er in mij omgaat, wat ik voel, wat ik wil, wat ik meemaak. Het is ook niet perse zichtbaar voor iedereen. Uiteindelijk word ik ook bijna nooit echt begrepen en krijg ik het gevoel dat ik me moet vermannen, we hebben allemaal wel wat. Stel je gewoon eens niet zo aan. Dit is niet iets wat letterlijk gezegd word hoor.. maar het is een gevoel dat soms bij me naarboven komt na zo een soortvan openhartig gesprek. Voorheen wilde het nog weleens opluchten, maar dat effect heeft het eigenlijk nog maar zelden. Misschien omdat ik zelf ook doodmoe word van dat eeuwigdurende sombere gevoel en van al dat geklaag wat ik toch wel te vaak doe. Ik doe wel mijn best hoor, elke ochtend probeer ik positief te zijn. De ene keer hou ik dat gevoel langer vast dan de andere keer. Maar ik merk dat ik vooral positief ben wanneer er rust is en dat is er bijna nooit. Vijf minuten drukte zorgt al voor een complete omslag waarbij ik in een flits al mijn energie en positieve gevoelens kwijt ben. Dat vervolgens weer terug proberen te krijgen is bijna onmogelijk. Na een nacht slapen probeer ik het weer opnieuw, positief beginnen en we zien wel weer verder. Maar als ik weinig slaap (zoals nu alweer een aantal weken) is positief beginnen een hele opgave. We hebben namelijk een 6 jarige peuter die nog steeds met regelmaat aan het spoken is snachts en ook de jongste van 4 doet soms nog mee. Ik voel me ook vaak enorm schuldig dat ik zo weinig doe met de kinderen.. Ik kan het gewoon niet opbrengen om de deur uit te gaan, even buiten wandelen of iets dergelijks (nu is dat ook niet perse supermakkelijk met mijn kids) maar ook als ik maar met 1 van de 2 ben doe ik het niet. En elke keer zeg ik tegen mezelf.. morgen doe ik het beter. En elke keer ben ik weer teleurgesteld in mezelf omdat het me niet gelukt is. 

Always trying to be positive!

‘Een onaardige opmerking over jouw kind dat anders is… je moet het incasseren, en het maakt je almaar weer verdrietig. Het kan innerlijke boosheid en agressie oproepen en juist dat maakt je zo moe.’