Dit... 100% dit. Dankje voor je reactie ♡

Ik snap je. Het is rouwen om de toekomst die je niet gaat hebben. De jaloezie op de ontwetendheid van anderen. Het constante gevoel van een onafgebroken stortvloed van zorgen die nooit meer weg gaan. Het schuldig voelen om je aangepaste gedrag, omdat het niet is wat een moeder volgens het boekje zou doen, maar jouw kind wel nodig heeft. Het gevoel van steeds moeten verontschuldigen voor het gedrag van je kind terwijl je eigenlijk die ander eens van z'n eigengereide sokkel wil trekken, want het is geen onwil van je kind, maar onmacht. Het constant inhouden van je adem in de hoop dat alles goed gaat en niet meer realiseren dat je dat doet. Het los laten van het plaatje waar je van droomde. Dat maakt je gevoel van liefde niet minder, dat maakt je kind niet minder. Het maakt van jou een heel menselijk wezen met het gevoel op de juiste plaats.