Het is een gevoel van verlamming... ik durf niet meer. Ik lig letterlijk verstijfd in bed, al 12 weken. Elke ochtend lig ik minstens een uur in bed nadat ik wakker ben om moed te verzamelen. En niet omdat ik iets spannends ga doen maar omdat ik ga opstaan en bang ben dat mijn vliezen gaan breken als ik dit doe. Eerst ga ik langzaam aan de rand van het bed zitten om vervolgens héél langzaam omhoog te komen. Op het moment dat ik sta sluip ik naar de badkamer toe om mezelf te douchen. Soms durf ik dit staand maar meestal doe ik dit zittend. Ik droog me zo goed mogelijk af op mijn benen na want ik wil niet bukken. Die benen drogen zo ook wel. Vervolgens sluip ik weer naar de slaapkamer om mijn outfit (trainingspak/pyjama) van die dag uit te zoeken. Dan sluip ik langzaam naar beneden via de gevreesde trap. Als ik beneden kom pak ik drinken en eten voor de hele dag en ga ik op het gehuurde ziekenhuisbed liggen. Ik probeer zo plat mogelijk te liggen ookal doet dit pijn aan mijn rug. Er mag geen druk op mijn baarmoederhals komen te staan dus het liefst leg ik mijn voeten wat hoger. Als ik moet plassen probeer ik het op te houden want ik wil zo weinig mogelijk lopen. Toch wil ik het ook niet te lang ophouden want een blaasontsteking kan weeën opwekken. De dag duurt ontzettend lang en ik pieker de hele dag. Ik Google over van alles en nog wat en probeer mezelf mentaal voor te bereiden op wat er misschien wel komen gaat. We zijn eerder een kindje verloren maar hoe gaat dit een tweede keer zijn? Kan ik dit aan? Kan onze relatie dit aan? Kan mijn familie dit aan? Ik zou zo graag alvast wat spulletjes kopen voor dit kindje net zoals elke andere zwangere vrouw maar ik durf niet. Ik durf die teleurstelling niet nog een keer aan om met al die spulletjes te blijven zitten. Ik durf me geen voorstelling te maken van een gezond baby’tje in die mooie kleertjes want wat zal het dan weer een pijn doen. Dus ik doe niks, ik lig verstijfd van angst in bed. Elke dag, al 84 dagen. En hoewel ik weet dat mijn cerclage er is om me te ondersteunen vertrouw ik er niet op. Ik vertrouw mijn lichaam niet meer. Mijn lichaam heeft me zo vreselijk teleurgesteld in het verleden dat ik er niet meer op durf te vertrouwen. We kunnen alleen maar hopen, hopen dat het dit keer wel goed mag gaan en sorry dat ik negatief overkom maar de enige ervaring die ik heb is thuiskomen met een lege buik en geen levend baby’tje.

De kleertjes die ik met zoveel liefde voor je gekocht heb trek ik bij je aan... ik vind het spannend want je bent zo koud. Maar eerst maak ik je gezichtje schoon met de Zwitsal doekjes die we meegenomen hebben. Dit is de eerste keer dat ik je aankleed en ik had het me zo anders voorgesteld. Ik had me zo voorgesteld dat de kraamhulp het een keer voor zou doen zodat we wisten hoe we het het beste konden doen. Nu staan we in een kamertje bij de Dela. 

Er is iets ‘geks’ met mij gebeurd, sinds ik moeder ben geworden ben ik zo anders. Nog wel mezelf maar toch anders. Ik zie dingen vaak op een hele nieuwe manier en ben zachter geworden. Voor anderen maar ook voor mezelf. Het moederschap heeft me niet alleen een mooi kindje gebracht maar ook een zachter karakter. Ons kindje heeft het niet overleefd maar toch voel ik me een completer mens. Minder compleet zonder ons zoontje want hij is een deel van mij wat er niet meer is en nooit meer compleet kan worden. Maar toch completer als persoon. Dat klinkt dubbel en dat is het eigenlijk ook. 

“Wat ben je mooi!” is het eerste wat ik dacht toen ons zoontje geboren werd. Heel cliché maar zo waar. Ik vond hem direct het mooiste jongetje wat ik ooit gezien had. Het tweede wat ik dacht en niet verwacht had was dat een angst me bekroop. Wat nu?! Wat wil dit wezentje nu eigenlijk van me? Ik kreeg een soort kleine paniekaanval omdat ik helemaal niet wist wat er nu eigenlijk precies van me verwacht werd. Moest ik bijvoorbeeld al direct gaan voeden? Ik hoopte dat de verpleegkundige het de eerste keer zou doen zodat ik het nog een keer kon afkijken. Gek eigenlijk want ik heb mijn nichtjes zovaak de fles moeten geven en heb me daar nooit onzeker bij gevoeld. Maar nu het écht mijn/onze verantwoording werd vond ik het toch allemaal wel heel spannend. Onwennig misschien zelfs wel. Ons zoontje werd bij me neergelegd en ineens was hij daar en had ik een gezicht bij het kindje wat al die tijd in me geleefd had. Ik was er vanuit gegaan dat mijn partner en ik beide wat tranen zouden laten van blijdschap en direct wel wisten wat we moesten doen maar in plaats daarvan waren we overrompeld van dit kleine mooie mannetje. 

Ik schrijf dit stuk om twee redenen. De eerste is omdat ik het fijn vind om van me af te schrijven bij nare gebeurtenissen. De tweede (veel belangrijkere) reden is het feit dat miskramen ontzettend vaak voorkomen maar niemand er over lijkt te praten. Het allerlaatste waar je op zit te wachten naast je miskraam is daar ook nog een schaamtegevoel bij te moeten dragen, want ik kan me geen andere reden bedenken waarom we het anders ‘verzwijgen’. Ik snap dat niet iedereen er een hele blog aan wil wijden zoals ik dat nu doe maar laten we alsjeblieft gewoon praten over miskramen zodat de vrouwen die dit meemaken zich niet zo alleen voelen want dat zijn ze zeker niet als het bij 1 op de 10 zwangerschappen voorkomt.

Afgelopen vijf maanden waren ontzettend zware maanden. Hoewel ik merk dat ik stukje bij beetje steeds meer een draai aan het leven zonder Dani kan geven merk ik tegelijkertijd ook dat er dagen tussen zitten dat ik verlamd ben en weer helemaal terug bij af ben. Het lukt me die dagen dan ook niet om afleiding te vinden en ik zit dan volledig vast. Het lijkt soms wel letterlijk vast want ik kan alleen maar zitten en huilen. Ik heb de laatste 5 maanden meer gehuild dan in de 28 jaar ervoor en nog zijn mijn tranen niet op.

Of ik ook last van mijn bevalling zou hebben gehad als deze een andere afloop had gehad weet ik niet. Met een gezond kindje in je armen vergeet je misschien de pijn eerder, tenminste dat zeggen ze. Ze zeggen dat je alles vergeet op het moment dat je je baby in je armen hebt, en voor een moment was dat voor mij ook zo. Wat een prachtig kereltje heb ik op de wereld gezet en inderdaad op dit moment kon ik alleen maar naar dat mooie koppie staren en niet aan de pijn denken.

Aan het zwemmen zijn met je nichtjes en ineens een moeder die de naam van haar zoontje roept. Je nichtje die zichtbaar geschrokken naar je kijkt om je reactie hierop te peilen omdat ze weet dat het je raakt omdat het kindje dezelfde naam draagt als jouw overleden zoontje.

Nadat mijn zoontje Dani (bijna 3 maanden geleden) overleden is aan GBS na de bevalling ben ik me gaan inlezen en ben ik gesprekken gaan voeren over deze bacterie. Ik vind dat iedere zwangere vrouw deze bacterie moet kennen want wat had ik achteraf gezien graag wat meer informatie gehad. Ik had er weleens vaag wat over gehoord maar echt kennen deed ik de streptokokken B bacterie niet. Intussen ben ik er zo (bijna obsessief) mee bezig geweest dat ik volgens mij elke website al gelezen heb en zelfs een sneltest kit besteld heb om mezelf te testen of de bacterie nog steeds actief is. Zo’n sneltest is niet 100% betrouwbaar vandaar dat veel ziekenhuizen alleen testen gebruiken waarbij de uitslag 24 tot 48 uur op zich laat wachten. Ik denk dat ik er zo mee bezig ben omdat ik het niet kan bevatten dat een bacterie zoveel ellende aan kan richten. Ik wil het “snappen” alhoewel het gewoon niet te snappen valt en je er geen controle over hebt.