Verdriet & liefde

“Wat ben je mooi!” is het eerste wat ik dacht toen ons zoontje geboren werd. Heel cliché maar zo waar. Ik vond hem direct het mooiste jongetje wat ik ooit gezien had. Het tweede wat ik dacht en niet verwacht had was dat een angst me bekroop. Wat nu?! Wat wil dit wezentje nu eigenlijk van me? Ik kreeg een soort kleine paniekaanval omdat ik helemaal niet wist wat er nu eigenlijk precies van me verwacht werd. Moest ik bijvoorbeeld al direct gaan voeden? Ik hoopte dat de verpleegkundige het de eerste keer zou doen zodat ik het nog een keer kon afkijken. Gek eigenlijk want ik heb mijn nichtjes zovaak de fles moeten geven en heb me daar nooit onzeker bij gevoeld. Maar nu het écht mijn/onze verantwoording werd vond ik het toch allemaal wel heel spannend. Onwennig misschien zelfs wel. Ons zoontje werd bij me neergelegd en ineens was hij daar en had ik een gezicht bij het kindje wat al die tijd in me geleefd had. Ik was er vanuit gegaan dat mijn partner en ik beide wat tranen zouden laten van blijdschap en direct wel wisten wat we moesten doen maar in plaats daarvan waren we overrompeld van dit kleine mooie mannetje. 

Hij werd al snel weer bij me weggepakt omdat hij wat extra zuurstof toegediend moest krijgen. Hij had een bacterie opgelopen door het breken van mijn vliezen en werd alsmaar zieker. De streptokokken B bacterie. Na een paar uur keihard vechten hebben we het op moeten geven. Zijn lichaampje kon niet meer. We hebben hem nooit dat eerste flesje meer kunnen geven. Ik kreeg hem weer terug op mijn borst, alleen nu slap met zijn oogjes dicht. Zijn lijfje was nog lekker warm en hij rook zo fijn. Nu pas viel me op hoe zacht hij was. Ik voelde zoveel verdriet maar tegelijkertijd ook zoveel liefde. Het is de meest pijnlijke ervaring uit mijn leven maar ook de mooiste. Er is voor mij niks mooiers op deze wereld dan dit kind. Ons kind.