Ik wilde de douche grondig poetsen en gebruikte daarvoor veel chloor met een beetje water en had t raampje een stukje opengedaan. Maar werd ineens misselijk dus probeerde nog alles af te spoelen voor ik weg ging. Ben erna uren misselijk geweest. De kleine van 16 maanden lag in bed op dat moment. S avonds heeft hij wel gedoucht daar met papa. En toen snachts werd mijn keel zo branderig en pijnlijk dat ik er niet van Kon slapen en thee ben gaan drinken. Mijn vriend was ook wakker en had last van branderige ogen. Toen dacht ik shit!!! Zou het van de chloor zijn??? En zou mijn kindje die als snotverkouden is hier nu ook last van hebben??? Zou ons ongeboren meisje er last van hebben of krijgen?? Dus ik meteen op Google kijken en tja kom er natuurlijk het ergste tegen maar ook dat je je niet druk moet maken. Dus wat nu? Mijn keel is nu in de ochtend nog heel pijnlijk en praten doe ik nu niet graag. Dus afwachten tot morgen of huisarts bellen? Al mijn ongeboren kindje t in zich heeft kan niemand er nog wat aan doen natuurlijk.... Dus dan nog ff dagje wachten denk ik maar en hopen dat t weg gaat... Maar de angst is en blijft ee nu wel...

Bijna 29 weken zwanger nog 2 dagen. Ik tel de weken echt af! Want een fijne zwangerschap is mij niet bekend helaas. En dan met een dreumes erbij die het downsyndroom heeft en dus extra veel aandacht nodig heeft kost veel energie die ik nauwelijks nog heb. Maar toch elke dag mezelf 110% inzetten gewoon omdat ik dat als moeder graag doe. Me kids gaan voor alles!! Gaat t even lastig met mijn humeur dan zet ik dat opzij tot ik alleen ben. Voor me mannetje kan ik blijkbaar bergen verzetten. Hij is ook zo lief! En juist door zijn downsyndroom heb ik geleerd geduld te hebben. Ondanks dat ik jaren lang moeite had met mijn borderline gaat ook dat me nu Super goed af. Moeder zijn heeft me ten goede veranderd. Straks als me volgend kindje rond december word geboren word het waarschijnlijk nog zwaarder maaaaaaaar denk dat ook dat wel goed komt. Waar een wil is is een weg! Ik wil een goede moeder zijn en dit gaat mij lukken. Over een paar jaar zal t weer wat makkelijker worden denk ik en hoop ik.

En daar zit je dan bij de arts in het ziekenhuis. Hij vraagt of ik heb nagedacht over een vruchtwaterpunctie en ik zei jaaa dat doen we niet. Waarbij hij me heel vreemd aankeek en zei waarom niet mevrouw? Je hebt de indicatie ivm je vorige zoontje met downsyndroom. Dus ik zei: nou dat wat ik lees blijken er nogal wat risico s aan te zitten en dat vind ik best eng! Nou mevrouw het risico valt reuze mee en ik denk dat u er beter nog over na kunt gaan denken! Dus na 2 weken wikken en wegen toch blij geweest dat hij me informatie gegeven heeft en het opnieuw gevraagd heeft want nu doen we de test dus wel. Maar wat als de uitslagen niet goed zijn?? Afbreken na 19 weken of behouden?? pffff wat een gedoe! Maar ook die beslissing is nu met veel pijn en moeite samen genomen. We houden het niet als hij of zij ook een afwijking heeft en dat ivm 2 kinderen met een afwijking nog moeilijker is als 1 kindje met afwijking op te voeden. Maar nu dus hopen dat het gewoon een gezond mooi lief kindje word. En er is natuurlijk goede hoop.

Net als je besloten hebt toch geen 2e kindje te willen omdat t leven nu al moeilijk is krijg je een positieve test uitslag! Ohwjee en verwarring en blij en angst ging er door me heen!!! Want vorige maand besloten om weer aan de anticonceptie te gaan bij de volgende menstruatie.... En toen bleef de menstruatie uit! Schrik!! En ja vanmorgen poitief getest. Aangezien ik een tweede kindje misschien te zwaar vond voor mij als moeder met borderline en zoontje van 11 maanden met downsyndroom was ik best geschrokken maar toch wel blij. Nu zal ik t ff heel zwaar krijgen maar welkom is hij of zij zekers wel. De spanning stijgt! Ik hoop zo dat ik het allemaal goed ga doen zonder mezelf voorbij te lopen....

Vandaag was dan de dag van zijn 1e groeps therapie. Hij vond het super geweldig! Je zag aan hem dat het hem heel goed deed en dat hij genoot van alle andere kindjes om hem heen. Ik ben blij dat ik de stap heb gezet en dat hij het volgehouden heeft de 2 uur. Voor mij was het wat moeilijker omdat ik het niet op groepen heb en wat mensenschuw ben, MAAR daar moet je je als moeder dan maar overheen zetten want het gaat om de bestwil van je kleinte! En wat je allemaal leert wat je nog niet weet zoals gebarentaal jeetje dan denk ik oei oei dat gaat nog moeilijk worden maarja al het begin is moeilijk en uiteindelijk komen we er wel. Dus ben benieuwd naar de eerst volgende keer dat we weer mogen gaan en dat is over 2 weken alweer.