Wat heerlijk zo een paar dagen vrij zijn! Prachtig weer en zoveel leuke dingen om te doen. Op Hemelvaartsdag zijn wij naar het strand van Scheveningen geweest, samen met mijn ouders en broertje. Parkeren daar is echt een verschikking, overal maar max 60 of 120 min. Dus moet je in een garage staan, met dit weer dus super druk. Eenmaal op het strand is Sophie super blij. Heerlijk met het zand spelen en ze ging overal op ontdekking uit. Heel veel andere kinderen waren er ook, ook een meisje die met haar emmertje en schepje zat te spelen. Natuurlijk hadden wij het zelf ook mee maar Sophie vond dat van haar veel leuker! Het meisje vond het alleen geen goed idee en Sophie werd meerdere malen weg geduwd maar snapte de hint niet. Op een afstandje toe kijkend hoe ze het gaan oplossen kreeg ze opeens een pets op haar hoofd. Ja en nu? Waar is dat meisje haar moeder? Gelukkig kwam ze er al aangelopen en probeerde ze het meisje uit te leggen dat Sophie nog klein is en het nog niet begrijpt. Uiteindelijk was Sophie er ook wel klaar mee en kwam maar gauw weer terug naar ons. Vanwege het mooie weer wilde wij ook wel even bij het water kijken, Sophie vond het geweldig. Alleen wilde zij zo het water in rennen, het was veelte koud dus dat mocht niet van ons. Met haar voeten was prima maar niet helemaal. Dat vond zij alleen geen goed idee, ze moest en zou er helemaal in gaan. Dus na veel strijd maar weer terug naar ons plekje gegaan, op papa zijn nek gehuild tot we aankwamen bij mijn ouders. Soms is het maar even zo! Bij de strandtent waar we zaten hadden ze een plastic glijbaan. Wij dachten dat hij nog veelte hoog zou zijn maar Sophie klom er zo zelf op en gleed er af. Dat heeft ze uren vol gehouden haha.

Zaterdag was het heerlijk weer, dus wat ga je dan doen? Naar buiten natuurlijk! Wij zijn even naar de speeltuin gegaan bij ons in het dorp. Eigenlijk de eerste keer dat we alleen met Sophie erheen gingen want ze was er nog te klein voor. Samen met mama op de schommel was wel even leuk en de glijbaan was nog erg spannend. Wel wilde ze steeds opnieuw want dan kon ze eerst boven in het huisje spelen. Ze vond het vooral leuk om gewoon zelf rond te kunnen lopen in de speeltuin en niet in de buggy te hoeven zitten. Je begint echt te merken dat ze alles zelf wilt doen. Dat is dus de nieuwe fase…

 Ik denk dat iedereen die wel eens heeft mee gemaakt, de ene minder heftig dan de ander. Als het gebeurt weet je vaak wel waar het vandaan komt, maar hoe kom je er weer vanaf? Soms is het maar 1x maar het kan ook langer aanhouden, dat is bij mij het geval. Dus ben ik opzoek gegaan naar manieren die mij hierbij kunnen helpen. Ik bedoel hyperventilerend de dag doorgaan is niet een pretje. Hierdoor kwam ik uit bijAcupunctuur. Maar het idee van die naadjes, wat een verschikking. Wie niet waagt wie niet wint, ik wil gewoon alles proberen om er zo snel mogelijk vanaf te komen. Woensdag ben ik voor het eerst geweest, en zo eng was het allemaal niet. Je voelt de naaldjes helemaal niet en ook de gene die het deed was super aardig. Gelukkig ging hij de kamer niet uit want dat had ik dan wel weer erg spannend gevonden. Ik voelde mij erna al een stuk rustiger, maar dat zal ook wel tussen je oren zitten. Ze zeggen dat je er na een paar behandelingen al wat van moet gaan merken dus ik ben benieuwd.

Het is alweer bijna 4 maanden geleden maar het lijkt maar heel kort geleden. De dag dat Sophie 1 jaar werd was een hele mooie maar ook emotionele dag. Want ook ik was 1 jaar moeder. Ik denk dat jullie het allemaal met mij eens zijn dat de tijd vliegt! Ik bedoel, ‘ze is toch pas net geboren?’. Ondanks dat je het gevoel hebt dat je kindje er altijd is geweest, heb je ook het idee dat het nooit al een jaar geleden kan zijn. Die bevalling staat nog pers geprint op mijn netvlies. Ik was natuurlijk al heel vroeg wakker want op de dag zelf vierde wij ook haar verjaardag met heel veel mensen. Dus hup mijn bed uit en beginnen maar! Laatste boodschapjes, hapjes maken, huis versieren en de taart ophalen. De avond van te voren hebben wij al zoveel mogelijk proberen te doen, maar toch schrik je er altijd van wat je nog allemaal moet doen. Gelukkig kwam mijn liefste vriendin Melissa helpen zodat ik niet alles alleen hoefde te doen.

Vrijdag zijn Sophie en ik naar mijn oom en tante geweest, die wonen helemaal in Kraggenburg. Dat is voor ons zo’n 1.5 uur rijden dus dat is voor Sophie best pittig. Gelukkig gingen mijn moeder en oma ook mee dus dat was erg gezellig in de auto. Het eerste uur gaat dan ook best goed, en het laatste half uurtje wordt Sophie dan een beetje mopperig. Nou geef er ongelijk!Eindelijk aangekomen en er ging een wereld voor haar open. Nieuwe uitdaging om alles te pakken wat niet mag! Het was dus niet zo makkelijk voor mij om even bij de visite te gaan zitten want ik moest elke 2 minuten opstaan. Dan had ze de strijkkralen weer gevonden, of was ze opeens wel heel stil in de gang bij de trap. En dan heel hard lachen als je aan komt lopen en zegt ‘Nee Sophie we gaan dat niet doen’. Ze hebben paarden en twee grote trampolines, gelukkig had ik ook oude kleding mee genomen want als je daar naar buiten gaat word je wel een beetje vies haha. Lekker banjeren buiten vind ze heerlijk en ze liep zo het hele erf over. De paardjes vond ze nog wel spannend maar die trampoline was toch wel helemaal geweldig. Mijn twee neefjes van 8 en 10 die waren er ook en dat was dus dolle pret voor Sophie. Vooral mijn oudste neefje was zo lief met haar aan het spelen en haar aan het vermaken. Op de trampoline vloog ze de lucht in, hoe hoger hoe beter. Ze heeft zo hard gelachen, ‘ik vond het alleen maar heel eng allemaal haha’. Maar het ging allemaal goed en ze heeft een super leuke dag gehad. De terug weg is madame lekker in slaap gevallen.

Sophie is vrijdag bij mij ouders wezen logeren. Wij hadden de verjaardag van Melissa dus dat was een mooie kans om even een avondje zonder kindje te zijn. Ik moet zeggen dat ze pas 2x eerder uit logeren is geweest en dat ik het allemaal nog niet doe zonder moeite. Gelukkig hebben de meeste moeders dat gevoel denk ik. Maar toch toen ik haar eenmaal had weg gebracht en zij het allemaal prima vond hebben we de knop omgedraaid en waren we weer even ‘Yara & Michel i.p.v. mama en papa’ voor die ene avond haha. De verjaardag was in een leuk cafeetje met een verschrikkelijke live band ( sorry ) in Hoofddorp. Na een paar uurtjes gezellig te hebben gezeten bedacht ik me opeens dat het wel erg lang geleden was dat ik een keer ‘uit’ ben geweest. Dus ik gevraagd of er mensen mee wilde naar de stad in Amsterdam. Niet veel animo maar gelukkig wilde één van mijn vriendinnetjes wel mee, ook kwamen mijn collega’s daar naar toe. Hun zijn daar vaste klant elke vrijdag maar ik kan eigenlijk nooit mee. Dit was wel een goede dag om toch een keer mee te gaan. Maar hoe ga je ook alweer naar de stad? Vroeger ging ik met de scooter of de bus/nachtbus maar no way echt niet meer. Gewoon lekker met de auto. Nou ga jij daar maar eens een plekje vinden, gelukkig was het niet zo’n heel groot probleem en stonden we al snel in ‘Jantjes verjaardag’. Ik was er nog nooit geweest maar best een leuke tent voor een keertje. Ik heb me helemaal scheel gedanst, ik hou zo van dansen alleen kan ik het niet. Maar dat maakt mij dan niets meer uit. Rond een uur of 2 begon ik al een beetje scheel te kijken, ‘ik ben dit echt niet meer gewend’. Maar het was zo gezellig dat ik hem door heb getrokken tot half 4. Om 4 uur lag ik eindelijk in mijn bed, vies stinkend naar rook‘BAH’! dat was ik even vergeten! Michel had ook wat gedronken bij de verjaardag en dat kon ik goed merken omdat hij in slaap was gevallen met de TV aan en niet meer echt aanspreekbaar was haha. Nou dat betekend dat we allebei een top avond hebben gehad! De volgende dag om half 1 weer lekker mijn kleine wijfie opgehaald. Voorlopig blijft ze weer lekker thuis want ik heb er toch wel heeeel erg gemist!

Of ik moe ben? Natuurlijk ben ik moe! Ik slaap een uur en dan ben ik twee uur bezig met voeden, verschonen en weer in slaap krijgen van Sophie. De nachten vond ik erg zwaar, gelukkig was Michel de eerste 4 weken thuis dus daar had ik heel veel aan. Ik begrijp echt niet waarom vaders zo weinig verlof krijgen, echt belachelijk! Vooral de eerste week was pittig, er werd ons verteld dat wij nog geen speen moesten geven omdat ze de borst misschien minder goed zou pakken. Dus zo gezegd zo gedaan, nachten met onze pink in haar mond gehangen. ‘Heb je wel je handen gewassen?’ de vraag die wij elke keer aan elkaar vroegen. Maar die pink wilde zij dus ook ’s nachts, ga jij maar proberen te slapen met een pink in de mond van je baby! Dat durfde wij dus echt niet, straks schiet hij door ofzo. Dus om en om met Sophie op de bank, pink erin en films kijken. Michel heeft wel 10x de film ‘Soof’ gekeken, wel een beetje voorspelbaar he haha.

Het was weer zover, Sophie moest weer erg hard huilen in de nacht. Ze is nog steeds erg aan het hoesten en er zijn wat kiezen aan het doorkomen. Om en om zijn we een paar keer bij haar gaan kijken om haar te kalmeren en haar speen in te doen. Het werkte eigenlijk allemaal niet, ze bleef maar huilen. Opeens hoorde wij hard gebonk! ‘dit ga je me toch niet menen’ één van de buren die op de muur gaat bonken? Nu maar hopen dat wij het verkeerd gehoord hebben. Helaas, niet verkeerd gehoord nogmaals wordt er een paar keer keihard op de muur gebonkt. Dat is dus echt één van onze buren die last heeft van Sophie. Maar wat denk je nou? Dat ze gaat stoppen met huilen als er iemand keihard gaat bonken. Het werd natuurlijk alleen maar erger. We hadden ook geen idee welke buren het konden zijn ( wel een vermoeden natuurlijk ) gelukkig was ze even erna weer rustig en konden we eindelijk rustig slapen. De volgende morgen zat het me toch echt dwars dat er iemand zo hard heeft staan bonken want kom op je bent buren en wij slikken ook veel van onze buren. De boven buren hebben 2 kinderen die vaak door het huis rennen dus je hoort vaak ‘boem boem boem boem’ het zijn kinderen dus begrijpelijk. En de buurvrouw die naast ons woont heeft vaak veel bezoek en draait erg harde muziek, ook daar hebben wij nog nooit over geklaagd ( en ja dat hebben wij wel vaker willen doen ). Ik ben ’s ochtends dus goed gaan luisteren of ik iemand op de gang hoorde zodat ik kon vragen wie het was. Eerst de buurvrouw van schuin boven mij, zij heeft zelf een tweeling van 7 maanden oud dus ik had al een vermoeden dat zij het niet zou zijn. Ook zij heeft het bonken gehoord en vond het ook belachelijk, ‘dan moet je niet in een flat gaan wonen’! Daarna hoorde ik mijn buurvrouw van hiernaast, zij heeft een hele grote sleutelbos dus als zij thuis komt of weg gaat hoor je dat duidelijk haha. Ook haar vroeg ik, ‘buurvrouw heeft u vannacht op de muur gebonkt’, Ja zegt ze ‘de baby’s boven mij bleven maar huilen, ik kon er niet meer tegen’. Nou buurvrouw dat waren de meisjes van boven niet, dat was mijn baby! Ze vond het ronduit schandalig dat ik haar zolang liet huilen en als ze zoveel huilt moet ik maar even met haar naar de dokter. Zie je mij al bij de dokter aankomen? ‘Ja dokter ze huilt veel ‘s nachts kunt u daar wat aan doen?’ dan wordt je toch keihard uitgelachen. Ik probeerde haar uit te leggen dat ze graag bij ons in bed wil en dat we haar dat proberen af te leren dus even moeten laten huilen. Nou zegt ze ‘Als ze langer dan een half uur huilt, kunnen jullie dan niet even in de woonkamer gaan zitten?’ Nou buurvrouw als ik dat ga doen, dan heb ik toch het zelfde effect als in bed nemen. Het werd er niet gezelliger op dus is ze maar weggegaan. Gelukkig sliep Sophie de nachten erna een stuk beter, anders moesten we ons maar gaan opgeven voor ‘Bonje met de buren’!

Deze week is Sophie veel wakker geweest ’s nachts, en dan is de vraag ‘laat je haar liggen, haal je haar eruit of neem je haar mee naar bed?’. De eerste twee nachten was het ‘we nemen haar mee naar bed’ waarom? Goede vraag want het heeft niet veel goeds gedaan voor de nachten die volgde. Ik kan ook nooit slapen als zij bij ons in bed ligt, bang dat Michel over haar heen rolt ofzo. Plus er is gewoon geen ruimte voor! Stiekem is het ook wel lekker hoor even knuffelen, maar dan na een kwartiertje wel weer naar bed. Dat gaat natuurlijk niet zomaar. De derde nacht hebben wij haar dus laten liggen en zijn om en om gaan kijken en hebben haar gerust gesteld. Woest dat ze was! ‘als de buren haar maar niet horen’. Jammer dan, het is even niet anders! Nacht vier zijn we gewoon blijven liggen, de tien minuten regel? En jeetje wat duren die tien minuten dan lang!! Maar jawel hoor, ze werd elke keer vanzelf weer stil. Het kan dus ook op die manier, soms denk ik toch dat het geen kwaad kwam om je kindje af en toe bij je te nemen ’s nachts maar niet te vaak.