4 jaar geleden was jij er ineens. Totaal onverwachts, maar zo van harte welkom. Wat was ik blij, emotioneel, en opgewonden. Maar ook bang. Bang dat ik niet wist hoe ik plaats voor jou kon gaan maken in mijn leven. Was het niet te vroeg om mama te worden? Ik was niet voorbereid, niet bezig met baby’s, en ik had geen idee hoe ik dat ging doen, mama zijn. Maar na de eerste echo en na het horen van jouw kloppend hartje spoelde al mijn angsten en zorgen weg.

Oktober. De borstkankermaand. Mijn eerste Oktober sinds mijn diagnose, maar ook mijn eerste Oktober sinds ik genezen ben van borstkanker. Een maand die nooit een echte betekenis had, en nu zo na aan mijn hart ligt. Zelfs de kleur roze heeft een totaal andere betekenis gekregen.

Kleine meisjes worden groot. Ook die van mij. Dat ieni mini kleine mensje dat mijn leven bijna 4 jaar geleden op de kop zette is ineens niet klein meer. Sinds mijn diagnose borstkanker draaide alles om ziekenhuisafspraken en overleven, en ik heb het gevoel dat ik daardoor veel heb gemist..

Allerliefste Atlas,

Ik wilde altijd al bloggen. Een verhaal vertellen, ervaringen delen, mijn gedachten van me af schrijven. Nu mijn kanker weg was en ìk herstellende van mijn laatste operatie, kwam ook mijn blog-periode aan een einde. Want waar kan ik nu nog blogs over schrijven? Over hoe goed het herstel verloopt en hoe ik mijn dagelijkse leven weer oppak? Daar zit denk ik niemand op te wachten.

Het is vandaag precies een week geleden dat ik op de operatietafel lag, en mijn expanders werden ingeruild voor mijn definitieve prothesen. Ik voelde me lichamelijk weer fitter, ik zat weer wat beter in mijn vel, de kanker was weg, en ik had eindelijk mijn nieuwe borsten. Het leven lacht me langzaam maar zeker weer toe.

Het leek wel gisteren dat ik voor de eerste keer in mijn leven naar het ziekenhuis ging om geopereerd te worden, en toch is het alweer vier maanden geleden. Nu zit ik weer in de auto, op naar het ziekenhuis voor mijn tweede operatie. Mijn tissue expanders gaan eruit en ik krijg weer nieuwe borsten. Siliconen implantaten om precies te zijn. Iets wat ik eigenlijk helemáál niet wilde, maar achteraf de enige en beste optie voor mij bleek te zijn. Tsja het was dit, òf plat. Dus met een een knoop in mijn maag koos ik toch voor de eerste optie.

Hij, die me door de hele borstkanker periode heen gesleept heeft. Mijn hand vast hield, en deze niet meer los liet. Hij, die mijn persoonlijke verpleger is geworden, en me altijd eraan herinnerde hoe mooi ik ben, met èn zonder borsten. Hij die bewezen heeft dat hij er is, door dik en door dun, in goede tijden en in slechte tijden, en alles ertussenin.

Aanstaande Dinsdag is het weer zover. Mijn tweede operatie in vier maanden tijd. Waar ik tot voor kort nog dacht dat ik de tweede operatie minder spannend zou gaan vinden denk ik daar ondertussen toch wel anders over. Ik ben net zo nerveus als de vorige keer en ik zie echt tegen de operatie op. Ik ben net eindelijk weer gewend aan mijn nieuwe borsten en nu worden ze weer van me ‘afgepakt’. Het voelt zo dubbel allemaal. Met wat ik Dinsdag krijg zal ik het voorlopig moeten doen. En ook is er nog de vraag of mijn lichaam het wel goedkeurt, die siliconen borstimplantaten. Al die horrorverhalen over lekkende siliconen en de ‘Breast Implant Illness’ helpen ook niet echt mee. Natuurlijk heb ik liever geen siliconen implantaten en alle risico’s die eraan vast zitten, maar plat door het leven (en iedere keer weer herinnerd worden aan mijn borsten die ik niet meer heb) wil ik ook niet als begin dertiger.