‘Mama, mama, kijk! Dikke popo.’ En dan wijst hij uiteraard ook nog even uitbundig met zijn vingertje zodat hij er zeker van is dat ik precies weet wie hij bedoelt.

Waar is de tijd naartoe? Oh ja – operaties, herstel, controles, therapie, kinderen opvoeden, het leven weer oppakken na de diagnose borstkanker. Dit is hoe het gaat, twaalf maanden later.

Ben je uitgeput? Oververmoeid? Voel je je soms leeg? Alsof je niets meer te geven hebt?

2023

4 jaar geleden was jij er ineens. Totaal onverwachts, maar zo van harte welkom. Wat was ik blij, emotioneel, en opgewonden. Maar ook bang. Bang dat ik niet wist hoe ik plaats voor jou kon gaan maken in mijn leven. Was het niet te vroeg om mama te worden? Ik was niet voorbereid, niet bezig met baby’s, en ik had geen idee hoe ik dat ging doen, mama zijn. Maar na de eerste echo en na het horen van jouw kloppend hartje spoelde al mijn angsten en zorgen weg.

Oktober. De borstkankermaand. Mijn eerste Oktober sinds mijn diagnose, maar ook mijn eerste Oktober sinds ik genezen ben van borstkanker. Een maand die nooit een echte betekenis had, en nu zo na aan mijn hart ligt. Zelfs de kleur roze heeft een totaal andere betekenis gekregen.

Kleine meisjes worden groot. Ook die van mij. Dat ieni mini kleine mensje dat mijn leven bijna 4 jaar geleden op de kop zette is ineens niet klein meer. Sinds mijn diagnose borstkanker draaide alles om ziekenhuisafspraken en overleven, en ik heb het gevoel dat ik daardoor veel heb gemist..

Allerliefste Atlas,

Ik wilde altijd al bloggen. Een verhaal vertellen, ervaringen delen, mijn gedachten van me af schrijven. Nu mijn kanker weg was en ìk herstellende van mijn laatste operatie, kwam ook mijn blog-periode aan een einde. Want waar kan ik nu nog blogs over schrijven? Over hoe goed het herstel verloopt en hoe ik mijn dagelijkse leven weer oppak? Daar zit denk ik niemand op te wachten.