Hier, in het het Oude Noorden van Rotterdam, kom je een hoop verschillende types tegen. Van bugaboo-mama's tot straatschoffies en van scooterjeugd tot ouden van dagen. Tijdens een van onze, bijna dagelijkse, rondjes door de buurt worden mijn bugaboo (jawel), de inzittenden en ik gestopt door een oudere dame en haar rollator. Aan die rollator hangen minstens 80 knuffeltjes waarvan de meeste eruitzien alsof ze de eerste wereldoorlog nog hebben meegemaakt. Sam grijpt meteen naar de allermooiste (een smurf met een onbeduidend voorwerp in zijn hand) en ik maak een mentale notitie over handen wassen als we thuiskomen. 'Mag ik even naar de kleine kijken?' vraagt ze. Bobby geeft haar meest stralende glimlach-zonder-tanden weg. 'Wat een prachtige baby.' Ik glimlach instemmend en voel me trots. 'Wees er maar trots op meisje, je hebt twee prachtige kinderen, dat is niet iedereen gegeven. Ik heb het jarenlang geprobeerd maar het heeft nooit zo mogen zijn. Geniet er van.' 

'Neeeeeee, mama weg!' roept Sam als ik zijn kamer sochtends binnenkom. 'Papaaaaaa komen!'.