Het regent nooit de hele dag

'Neeeeeee, mama weg!' roept Sam als ik zijn kamer sochtends binnenkom. 'Papaaaaaa komen!'.

Met de vriendelijkste glimlach die ik kan opbrengen leg ik hem uit dat papa al naar kantoor is en dat hij het toch echt met mij zal moeten doen.

Na een potje afleiden waar de gemiddelde cliniclown jaloers op zou zijn, krijg ik hem zo ver dat ik hem uit bed mag tillen waarna het aankleden begint. Met het zweet op m'n rug krijg ik mijn temperamentvolle peuter met ochtendhumeur uiteindelijk beneden aan een cracker en een fles melk. Het drinken van gewone melk uit een beker is een strijd die ik een andere keer wel ga voeren. Ondertussen ligt zijn zusje al een halfuur wakker in bed te wachten tot ik de deur opendoe.

De rest van de ochtend verloopt voorspelbaar. Ik sus, draai, help en denk drie stappen vooruit maar het mag niet baten vandaag. Tot overmaat van ramp regent het al uren dus naar buiten is geen optie. De teleurstellingen lijken de overhand te krijgen bij mijn peuter die om 12 uur bol staat van frustratie. Als ik een halfuur later kleine Bobby op bed heb gelegd en Sam zijn boterhammen met smeerkaas, pindakaas en appelstroop op heeft (kiezen is nog niet zijn sterkste punt) ben ik doodop. 'Sam, als Maya de bij is afgelopen gaan we lekker even slapen'. Ik krijg een grom als antwoord.

Na het middagslaapje lijkt het beter te gaan en godZijdank is het droog zodat we even naar buiten kunnen. Ik besluit de veel te dure jas die ik vorige week voor Sam gekocht heb maar te laten hangen aangezien dat zal zorgen voor nog meer strijd. Sam heeft namelijk besloten dat 'ie 'zijn pinguïnjas' niet lekker vindt zitten. Gehuld in lelijke oude jas vertrekken we richting speeltuin waar alles natuurlijk nat en vies is.

Als we thuiskomen is het tijd om te gaan koken en krijg ik nieuwe energie bij de gedachte dat deze dag bijna voorbij is.

Na het avondritueel waarbij ik handen tekort kom om iedereen te voorzien van flessen, schone tanden, schone haren en zachte pyjama's slaat mijn heerlijk ruikende peuter zijn kleine armpjes stevig om mijn nek en kijkt me recht aan; 'Mama vriend van Sam'. En dan breekt toch nog de zon door.