Mijn huis is een rommeltje, zeg maar gerust een enorme zooi.De troep stapelt zich op, ik koop allerlei spullen (waar ik op dat moment of net daarvoor, naar mijn idee, echt heel veel leuke ideeën mee/ voor heb hoor) De spullen belanden vervolgens ongebruikt bij de andere spullen. Langzamerhand kan ik verschillende winkeltjes beginnen en het komende jaar heb ik genoeg cadeautjes voor iedereen, Ik ben het overzicht totaal kwijt en zie door de bomen het bos niet meer. De troep maakt me verdrietig en moedeloos, Ik sluit de deur dus maar en zorg er angstvallig voor dat niemand boven komt. Als ik de deur op slot had kunnen doen had ik dat zeker gedaan en de sleutel doorgeslikt. Dat het zo niet kan, weet ik natuurlijk best, ik ben zelf al onrustig en mijn hoofd is een grote chaos, de troep in huis maakt dat alleen maar erger, Toch heb ik niet de energie en de puf aan deze situatie een einde te maken, Maar dan ineens is Kikki er.Ze begint gewoon, samen met mij, Ik word bij de hand genomen, Daar maak ik dankbaar gebruik van. ik sta er niet alleen voor. Kikki helpt me. Alleen dat al voelt fijn. We doen het samen en gaan voortvarend te werk. Ze geeft me net dat duwtje in de rug, wat ik zo enorm nodig had. Ze helpt me, trekt me door deze klus heen, we werken superhard. Langzamerhand ontstaat er ruimte. Ruimte in mijn kamers, ruimte in mijn hoofd.We ruimen op,gooien dingen weg en maken schoon. Met elk stap verder wordt het lichter. Ik voel me iets minder ongelukkig al voel ik wel schaamte en ben ik vermoeid.Zo pakken we elke keer een stukje huis en dat werkt goed, Nadat Kikki en ik het samen onder handen hebben genomen, houd ik het bij en krijg ik hier ook weer de moed voor.Het grootste pijnpunt is Rommelkamer V met een hoofdletter R. Als ik ook die kamer met Kikki aanpak, voel ik me naakt tot op mijn ziel. Ik laat haar op de manier toe in mijn donkerste stukje ‘leven’ in dit huis waar ik me het meest ellendig, klein en mislukt door voel. Toch is de hulp van Kikki bij dit bijna onmogelijke project voor mij belangrijker dan mijn gevoel en het willen ophouden van de schone schijn. Kikki is toch al binnen gedrongen in mijn donkere verborgen ‘leven’ Ook nu kijkt ze weer dwars door me heen, ze stelt vragen, vraagt door op de momenten dat ik iiever geen antwoord geef en ze geeft me terug wat ze bij me ziet, hoort en vooral ook niet hoort. Hoe zenuwachtig ik ook ben, diep in mijn hart ben ik ook blij met het feit dat deze kamer weer begaanbaar wordt. Kikki kan goed orde scheppen en dingen weggooien, al gooit zij het niet weg, dat doe ik zelf, maar wel onder coaching van Kikki.Kikki en ik ruimen niet alleen de kamer op, ook in mijzelf worden dingen opgeruimd. De mantra die ik van Kikki meekrijg en niet meer zal vergeten is: wat moet je ermee? als ik daar niet direct een goed antwoord op kan geven, hoef ik er dus niets mee en kan het weg. dat dat soms lastig is, is niet erg. je kunt immers niet alles bewaren. Ja, dat kan wel, maar dan krijg je dus weer en rommelkamer, waar je geen overzicht meer hebt en waar je je diep ellendig door voelt. Lieve Kikki, dankjewel voor je hulp!

Het gordijn wappert de kamer in, het schijnsel van de maan valt door het raam naar binnen,
Daar liggen we dan, samen in een bed op onze hotelkamer in ons vakantieland. een tijdje geleden zijn we getrouwd, de pilstrip heb ik al lang aan de kant gegooid, ik wilde weten of mijn lichaam 'het nog deed'
de eerste keer dat ik zelf ongesteld werd, was ik zo blij. (welke gek is daar nou blij mee??)
Want dat betekende dat dat stukje het in ieder geval nog deed!

In mijn tienerjaren wilde ik zo graag mooi zijn, slank zijn, ergens bij horen... Op zich willen we dat allemaal, dat is iets menselijks, we horen graag bij 'de massa'  Bij de een lukt het, bij de ander niet. Als je erbij hoort, dan kun je een fijne tijd hebben op school en zal iedereen denken dat je een geweldig leven hebt. Als je er niet bij hoort, dan is dat knap lastig en heb je het op school over het algemeen niet zo erg naar je zin,
Jammer genoeg hoorde ik bij de laatste categorie. Ik hoorde er niet bij.