Zaterdag mochten we dus weer naar huis toe. Echter dronl ze nog steeds niet erg goed. Echter kregen we er wel genoeg voeding in ook al waren we uren bezig. Zondag eigenlijk precies hetzelfde. Maandag dronk ze weer d'r flessen niet meer leeg. Half 3 smiddags heb ik de kinderafdeling weer gebeld. Ze zouden overleggen met de arts en zou terug gebeld worden. Ondertussen dronk ze nagenoeg niks meer. Half 5 was ik nog steeds niet terug gebeld. Dus weer gebeld. Ze zette me in de wacht om te overleggen. Toen zei ze ik moest maar naar de huisarts gaan en die moest laagdrempelig mee kijken want de arts had het te druk. Hij zat op de O. K. Zo kwaad als ik was de huisarts gebeld. Nu was me eigen huisarts ook niet aanwezig dus moest naar een andere. Die Keek d'r na en zei ze is niet uitgedroogd dus ga zo door. Als ze morgenvroeg nog bijna niks heeft gedronken moest ik weer bellen. 

We mochten eindelijk na 8 dagen weer naar huis toe. Het drinken ging nog niet helemaal zoals het moest. Ze dronk erg langzaam en krijgt ook veel lucht binnen. Ondertussen hadden we al 3 verschillende soorten flessen en spenen uitgeprobeerd maar bij allemaal hetzelfde resultaat. We waren soms wel een uur tot 1.5 uur bezig om de voeding erin te krijgen. Vooral snachts breekt dst op. Wel is ze een heerlijk rustige baby en slaapt veel. 

12 januari 2020 werd ons prinsesje met 37.3 weken geboren. Eenmaal thuis merkten zowel de kraamhulp als ons op dat ze niet altijd goed dronk. Maar ze dronk wel netjes de flesjes leeg ook al duurde dat vrij lang. Ik kreeg uiteindelijk nog 2 extra dagen kraamhulp ivm pijn van de keizersnede. Toen ze 8 dagen oud was zijn we naar het zkh gegaan omdat ze een tekorte tongriempje had en we dachten dat ze daardoor zo slecht dronk. Inmiddels dronk ze ook d'r flesjes niet altijd meer leeg. Daar hebben ze dus d'r tongriempje door geknipt en het drinken zou beter moeten worden. Ondertussen werd de kleine dame ook verkouden. (grote broer was ook ziek) de dag erna werd het drinken steeds slechter. De kraamhulp was did dag voor het laatst en heeft ook alle voedingen gedaan om te kijken of ze genoeg binnen kreeg. Uiteindelijk heeft ze de verloskundige gebeld dat het niet goed ging. Ze zat immers ook nog steeds niet op d'r geboortegewicht. Die avond toen de verloskundige kwam moest ze net een fles dus kon ze gelijk mee kijken. Ze zag al gauw dat het niet goed ging en belde het zkh op. We moesten ons melden op de afdeling neonatologie en ze zou worden opgenomen. Daar werd ze ook meteen aan een sonde gelegd en kreeg neusdruppels voor dr verkoudheid. Ze zeiden dat ze het rs virus had en dat ze daarom niet goed dronk en dat ze rand prematuur is. Uiteindelijk op de 8e dag dat ze daar lag had ze d'r neussonde snachts eruit getrokken en had ze voor het eerst weer een flesje helemaal leeg gedronken. De voeding erna ook dus we mochten naar huis toe. Wat waren we blij. Maar helaas van korte duur. 

De ruggenprik zat erin en mocht gaan liggen. Ik heb van mezelf al een vrij lage bloeddruk. Op dat moment kelderde die nog meer en werd ik erg misselijk en begon over te geven en dacht dat ik flauw ging vallen. Ze gaven gauw medicatie en me bloeddruk steeg weer. Ze vroegen of ik nog iets voelde toen ze een sneetje gingen maken. Gaf aan dat het voelde als een prikje dus moesten nog even wachten. Toen vervolgens ik niks meer voelde begonnen ze aan de keizersnede. Het duurde niet lang voordat ons prinsesje geboren werd! Wauw wat is ze mooi! Me man ging na haar toe. Op dat moment kreeg ik pijn op me linkerborst. Dit gaf ik aan en begon moelijker adem te halen. De pijn ging ook richting het midden van borst en daarna na me maagstreek. Het voelde alsof er een olifant op me borst aan het springen was. Ik raakte ook in paniek hierdoor. Ze gaven aan dat me vitale functies goed waren en dat ik rustig moest blijven. Uiteindelijk zakte het gelukkig wat af. Op het moment dat ze aan het hechten waren begon ik daar pijn te voelen. Ze gaven aan dat dat niet kon. Dat de ruggenprik nog minimaal 2 uur zou werken. Echter kon ik me benen ook bewegen en gaf aan dat het echt pijn deed. Na het hechten gingen ze me schoonmaken en voelde elke beweging. Ik schreeuwde het uit van de pijn. Werd gauw toen na de uitslaapkamer gebracht waar ik medicijnen kreeg via het infuus. Het duurde te lang voordat deze werkte dus kreeg nog 2x toe een ander medicijn wat sneller werkte tegen de pijn. Ondertussen was me man met Lexi na de kraamafdeling gebracht. Ik viel nog in slaap en na een uurtje werd ik wakker. Had weer pijn. Ze snapten er niks van. Kreeg nog meer medicijnen en een morfine pomp. Toen werd ik ook eindelijk na de kraamafdeling gebracht waar ik me man en onze prachtige dochter kon zien! Gelukkig was dit de 1e en laatste keizersnede aangezien ik gelijk gesteriliseerd ben. Onze dochter Lexi is geboren met 37.3 weken en woog 3120 gram en 49 cm! 

Het was heerlijk weer buiten. De kindjes lagen lekker te slapen en wij zaten met de buren in de voortuin te kletsen. Ik zei nog tegen mijn man: 'Pfff, ik heb buikpijn volgens mij is het vandaag of morgen zover'. Toen we later binnen waren, zei ik: 'Hmm raar, nu is de pijn weer weg'. Het eerste wat mijn man zei, was: 'Je bent zwanger!' Ik wuifde het weg. 'Je bent gek', zei ik! 

Ondertussen zijn we alweer bijna een jaar verder sinds me laatste blog. In die tijd is er veel gebeurd. Ayden wordt volgende maand alweer 2 jaar en is een kleine monster. Klimt en klautert op alles wat niet mag. Terroriseert z'n grote zus. Echt een jongetje dus. Slapen is nog steeds drama. Heeft tot voor kort bij ons op de kamer geslapen maar slaapt nu in een peuterbed op z'n eigen kamer. Hij wordt nog steeds meerdere keren per nacht wakker.