En dan komen daar toch de eerste gesprekken op gang. Een beetje de standaard vragen worden er gesteld. In het begin had ik niet vermeld dat ik een kindje heb. Dat is toch meer iets vond ik om daarna te vertellen. Nou daar kwam ik uiteindelijk toch wel snel op terug. Verschillende soorten gesprekken kwamen langs. De standaard gesprekken vond ik toch wel een beetje saai. 

Omdat mijn ex man een vriendin had en ik gemiddeld ongeveer 2 keer per dag de vraag kreeg of ik ook al een vriend had kreeg ik sterk de neiging om ook iets te gaan doen op het gebied van daten. Maar aangezien ik ook wel onzeker ben over mijn lichaam vond ik dit wel heel spannend. In al die jaren was ik maar 1 iemand gewend en dat was zo als vanzelf sprekend dat je daar je lichaam liet zien dat de gedachten aan me weer bloot te moeten geven mij heel zenuwachtig en onzeker maakte. Tijn heeft me gezien tijdens de bevalling, op mijn kwetsbaarst! (Schrijf ik dit zo goed?)

Na bijna 12 jaar samen te zijn geweest hebben mijn toenmalige man en ik de knoop doorgehakt. De koek was op en samen zijn dat werkte niet meer. Na heel lang twijfelen omdat we toch al wel een tijd samen waren en omdat we een zoontje hebben samen bleek dat ‘tot de dood on scheid’ niet meer op ons van toepassing kon zijn. Wat volgde was een last die van onze schouders af viel. Nog 8 maanden daarna hebben we samen gewoond en daar ontstond een mooie en bijzondere vriendschap. Helaas blijkt het beeld dat je na een scheiding ruzie moet hebben best groot te zijn want nadat we nog wel eens samen met onze zoon wat leuke uitstapjes gingen doen en elkaar regelmatig nog opzoeken meerdere mensen toch wel tegen het hoofd te stootten.