Een jaar geleden dacht ik er bijna vanaf te zijn. Ik had COVID-19 opgelopen voor de bevalling en ben een aantal weken goed ziek geweest. Wat was dat een spannende tijd. Ik werd steeds zieker en de uitgerekende datum kwam steeds dichterbij. Zou hij lang genoeg blijven zitten, zodat ik tijd had om aan te sterken? Wat zou de COVID met hem doen? Was hij wel veilig in mijn buik? Ze hielden me goed in de gaten in het ziekenhuis. Controles van mijn longen, en van zijn hartje. Gelukkig is het bij controles gebleven. Na drie weken besloot hij te komen. Ondanks dat z’n moeder zo ziek was geworden, was hij gelukkig kerngezond! Zo’n twee weken na de bevalling merkte ik eindelijk dat de COVID periode voorbij was. Het ziek zijn verminderende en ik hoestte niet meer dagelijks de longen uit m’n lijf. Toch was het niet echt weg. Pas maanden later, toen ik nog steeds zo hard bezig was met herstellen, drong het tot me door. Het was niet meer die bevalling waar ik nog van aan het herstellen was, maar het was de COVID die nog in mij sluimerde. De extreme vermoeidheid, de brain fog, prikkelbaarheid en het onvermogen mij ergens op te concentreren. Het hoorde er allemaal bij. Kort daarna werd long-COVID vastgesteld en een lange periode met vele behandelingen volgde. Ik ben nu ruim een jaar verder. Mijn lichaam begint eindelijk weer een beetje als de oude te voelen. Mijn energie komt langzaam terug. Ik heb weer zin in leuke dingen en ik kan eindelijk van m’n heerlijke zoon genieten. Toch merk ik om me heen dat long-COVID nog zo’n onbegrepen ziekte is, die je leven totaal veranderd. De berichten over mensen die na twee jaar ziek zijn hun baan verliezen, vind ik hartverscheurend. Hopelijk kunnen we met z’n allen meer begrip tonen en hopelijk wordt er snel meer bekend over deze vreemde ziekte, zodat de behandelingen nog beter worden!

Een jaar geleden ben ik moeder geworden van Luke. Jarenlang heb ik niet geweten of ik wel moeder ging worden. Ik wist diep van binnen wel dat ik het wilde worden, maar dan wel met de juiste man. Pas toen ik de liefde van mijn leven ontmoette wist ik het zeker, met hem wil ik een kindje krijgen. We waren twee jaar samen toen we besloten er klaar voor te zijn en ik was vrijwel direct zwanger. Wat heb ik genoten van die zwangerschap. Ik vond het zo onwerkelijk om een kindje in mij te voelen groeien en leven. Op 21 april 2021 was ik ruim 38 weken zwanger. Mijn verlofmaand was echter een stuk minder rooskleurig dan verwacht. Ik had een dag voor mijn verlof Corona opgelopen en lag weken doodziek op bed. Niet erg handig als je op het punt staat van bevallen. Op woensdagavond zat ik met mijn vriend op de bank toen ik ineens buikpijn kreeg, de bevalling was begonnen. Luke is uiteindelijk in de vroege ochtend van 22 april gekomen! Ik had me er van alles bij voorgesteld, de bevalling, de kraamweek en de tijd erna. Nooit had ik gedacht dat het zo’n donkere periode zou zijn. Ik maakte dingen mee waar ik totaal niet op was voorbereid. De roze wolk was ver te zoeken. Ik kampte met het lange herstel van Covid, wat uiteindelijk long-covid bleek te zijn, ik had bloedarmoede van ontzettend veel bloedverlies tijdens de bevalling, ik had last van een tweedegraads blaasverzakking (nooit geweten dat dit er bij kon komen kijken) en had ontzettend veel last van m’n bekken. De eerste weken kon ik mijn zoontje amper verzorgen. Omdat ik denk dat erover vertellen niet alleen mijzelf helpt, maar ook anderen voor wie de eerste periode niet zo rooskleurig was, begin ik deze blog op mamaplaats. En naast de eerste periode komt er natuurlijk nog veel meer op je af, er gaat een hele nieuwe wereld voor je open. Na een jaar revalideren wordt het tijd om wat te delen! Alles over mamazaken.