Een jaar geleden ben ik moeder geworden van Luke. Jarenlang heb ik niet geweten of ik wel moeder ging worden. Ik wist diep van binnen wel dat ik het wilde worden, maar dan wel met de juiste man. Pas toen ik de liefde van mijn leven ontmoette wist ik het zeker, met hem wil ik een kindje krijgen.
We waren twee jaar samen toen we besloten er klaar voor te zijn en ik was vrijwel direct zwanger. Wat heb ik genoten van die zwangerschap. Ik vond het zo onwerkelijk om een kindje in mij te voelen groeien en leven.
Op 21 april 2021 was ik ruim 38 weken zwanger. Mijn verlofmaand was echter een stuk minder rooskleurig dan verwacht. Ik had een dag voor mijn verlof Corona opgelopen en lag weken doodziek op bed. Niet erg handig als je op het punt staat van bevallen. Op woensdagavond zat ik met mijn vriend op de bank toen ik ineens buikpijn kreeg, de bevalling was begonnen. Luke is uiteindelijk in de vroege ochtend van 22 april gekomen!
Ik had me er van alles bij voorgesteld, de bevalling, de kraamweek en de tijd erna. Nooit had ik gedacht dat het zo’n donkere periode zou zijn. Ik maakte dingen mee waar ik totaal niet op was voorbereid. De roze wolk was ver te zoeken. Ik kampte met het lange herstel van Covid, wat uiteindelijk long-covid bleek te zijn, ik had bloedarmoede van ontzettend veel bloedverlies tijdens de bevalling, ik had last van een tweedegraads blaasverzakking (nooit geweten dat dit er bij kon komen kijken) en had ontzettend veel last van m’n bekken. De eerste weken kon ik mijn zoontje amper verzorgen.
Omdat ik denk dat erover vertellen niet alleen mijzelf helpt, maar ook anderen voor wie de eerste periode niet zo rooskleurig was, begin ik deze blog op mamaplaats. En naast de eerste periode komt er natuurlijk nog veel meer op je af, er gaat een hele nieuwe wereld voor je open. Na een jaar revalideren wordt het tijd om wat te delen! Alles over mamazaken.
