Vind je het als mama een uitdaging om zelf meer te bewegen of je peuter meer te laten bewegen? Hieronder vind je een aantal leuke tips om het te combineren! Goed voor je lichaam, motoriek èn voor de binding tussen jullie. Ook belangrijk is dat je lol hebt samen met je peuter: springen als een kikker of op één been staan als een flamingo. Wil je hier vandaag nog mee starten, lees dan vooral verder!

Na alle bestralingen en chemotherapieën voor 'mijn' baarmoederhalskanker viel ik in een gat. Geen afspraken meer, niet meer geleefd worden, geen geprik en infusen meer. Rust. Het enige waar ik me op zou gaan focussen was mijn herstel: oncologische fysiotherapie en ergotherapie. In oktober was mijn laatste bestraling en in januari zou ik een MRI krijgen om te controleren of de kanker weg is. Bestraling en chemotherapie werken namelijk nog heel lang door. Elke keer als ik januari voorbij zag komen in mijn agenda werd ik ontzettend nerveus. Nu was het zover. D-Day.

Wat is BMHK?

In 2021 ben ik bevallen van onze prachtige dochter Bliss. Wat mijn roze wolk moest worden, werd een grijze. Tijdens de zwangerschap waren er complicaties, tijdens de bevalling ook en al helemaal ná de bevalling. Mijn bevallingswond was pas na een half jaar dicht. Niet alleen lichamelijk was het zwaar maar ook psychisch kreeg ik het één en ander te verwerken. Een verleden met depressies + een bevalling zoals die van mij = postnatale depressie. Ik ben wel op een unieke manier bevallen, dat dan weer wel. Mijn man heeft daardoor moeten helpen in plaats van mee te staan puffen.

Als ik aan 2023 terug denk, komt er maar 1 woord naar boven: kanker. Ik heb het afgelopen jaar daardoor wel de sterkste versie van mezelf gezien. Bestralingen, chemo’s, ziekenhuisopnames en de SEH een paar keer van dichtbij gezien. Gezien en gevoeld hoe alles wat zo relevant leek eigenlijk irrelevant bleek. Genieten van elk moment en écht van de kleine dingen. Angst over iets waar je totaal geen controle over hebt, en waar je bij niemand anders terecht kan die er wel controle over zou kunnen hebben. Totale paniek maar ook totale rust en aanvaarding. Hoe kan dat allemaal in zo’n korte periode zó dicht bij elkaar staan? Hoe bijzonder is het dat je lichaam meteen in de overlevingsstand gaat? Een soort vechtersmodus. Alles onderging ik zonder er veel bij stil te staan, want ik moest. Ik moest dit overleven voor Bliss en ik had geen keuze. Het lot bepaalde voor mij. Ik moest positief blijven, al was dat soms wel erg moeilijk.

Op 4 augustus kreeg ik te horen dat ik baarmoederhalskanker heb. Inmiddels is een groot deel van mijn behandelingen achter de rug. Vandaag was mijn laatste uitwendige bestraling (25 gehad) en ook heb ik 4 chemo's gehad van de 5. Op het programma de komende 2 weken staan inwendige bestralingen. Dat zou de genadeklap aan de tumor moeten geven.

Afgelopen maart had ik een miskraam. In december ook, maar in maart was ik al wat verder. Wij zijn al gezegend met een gezonde, prachtige dochter van 2 en hadden de wens voor een broertje of zusje voor haar. Helaas, toch weer een miskraam. Balen. In tegenstelling tot december kwam de miskraam niet zelf op gang en kreeg ik medicatie voorgeschreven. Na één dag verloor ik de vruchtzak (2 mei) en dacht: “Oké, nu kunnen we dit verwerken en over een tijdje weer een poging doen. In juni bloedde ik echter nog steeds en belde het ziekenhuis op. Hier kreeg ik in totaal 5 echo’s in de weken erna om te kijken of er misschien toch restweefsel was achtergebleven. Alles zag er goed uit en inmiddels was mijn menstruatiecyclus gewoon weer de oude. Toch bleef ik bloeden.

Deel 2

Afgelopen juli werd Bliss 1 jaar. Een eerste verjaardag is natuurlijk altijd speciaal, maar later zal ze zich er weinig van herinneren. Wij hebben daarom onze familie en vrienden gevraagd iets te maken of mee te nemen voor in een soort van 'tijdcapsule'. Voor later. Later kan ze dan terugkijken wie er op haar eerste verjaardag waren. Sommigen mensen zullen er waarschijnlijk dan ook niet meer zijn. Dat maakt het nóg meer speciaal.