Ik kreeg onlangs de vragen; hoe is het met Ivan, hij ging toch naar de zorgboerderij? Ook kwamen wij zelf achter verschillende dingen zoals; zijn diagnose was "verlopen"... en toen. en nu? Ik neem je een stukje mee terug, en vertel je verder.    In de zomervakantie merkte wij dat Ivan niet lekker in zijn vel zat, en kwamen er gedachten die geen enkele ouder zijn/haar kind toe wenst. En toen.. ik zocht de hulp bij de huisarts maar die kon niets doen want GGZ is "case-manager", GGZ begeleider was op vakantie, CJG was op vakantie (het bekende van het kastje naar de muur), en toen ben ik boos, machteloos in huilen uitgebarsten en heb behoorlijk gehuild. Dezelfde dag nog werd ik gebeld door een professor van de GGZ en hebben we onze zorgen besproken en geuit, hij stelde voor om per direct te stoppen met de medicatie en een andere dosering in te zetten, het kon 2 kanten op gaan; goed of slecht. Maar hij veranderde.. Ineens kon hij emoties tonen, hij knuffelde (weer) met ons, en vertelde dat wij of stom waren of de liefste waren/zijn.  

WIST JE DAT?

Het deze week de week tegen pesten was?
Zag je het niet? Ik stond alleen, omdat ze mij niet wouden. Ze schoven mij weer aan de kant. Pijn deed het met woorden, pijn deed het met gebaren, pijn deed het met geweld. Niemand die het zag, niemand die het mocht weten. Met tegenzin naar school, buikpijn, en tranen, niet samen willen werken maar gewoon alleen, niet mee doen met sport.. Het begon al op de basisschool, doodongelukkig was ik als kind. Ik was trots op het enige wat ik had; mijn lange haren, maar bang, zo gepest, dat ik besloot alles moest er af. Aan het einde van de rit, was ik het die de school zonder pardon verliet. Na een jaar weer "kind" te kunnen zijn was het even fijn. De middelbare school kwam ik veel dezelfde personen tegen, van slaan schoppen, uitschelden, buitensluiten, tot het kauwgom in mijn haren aan toe.. Nooit heb ik een stap daar nog neer gezet. Het waren mijn ouders die het voor mij opnamen, omdat niemand anders het deed. 

Tunnel. Mijn vader zei vroeger wel eens als ik het moeilijk had; meisje, maak je niet druk Het is nog nooit zo donker of het wordt weer licht of; er is altijd licht aan het eind van de tunnel. Ik vroeg me wel eens af, wat als er geen licht is aan het eind van de tunnel? Wat als ik stil sta?

Inmiddels ben ik bijna (jaja het komt er aan) 30, heb 3 prachtige kinderen en ben getrouwd met de grappigste man.Laatst had ik het er nog over met onze (financieel)coach, Dat ik het gevoel heb stil te hebben gestaan want van al onze financiële problemen staat er toch steeds die 1900euro nog..   En pas als die weg is, kunnen we gaan opbouwen. Nog steeds die tunnel. Na mijn laatste zwangerschap gingen de kilo's er niet meer af, ik ben nog steeds onzeker, nog steeds is het zelfvertrouwen ver te zoeken, nog steeds staan die dingen stil in de tunnel. Nog steeds ben ik bang voor de toekomst, en nog steeds zijn de zorgen om onze kinderen, opnieuw komen we in een tunnel met nieuwe onderzoeken en testen. Het is niet uitzichtloos, maar soms wel hopeloos om moe van te worden, kop erbij houden en door. Ademhalen en op de pas plaats.. Vandaag regende het hard, op een dag waarin ik in vrijheid door mijn huis kon lopen, de kinderen buiten konden spelen, ze naar de zorgboerderij konden.

Ik zucht.. er schemert een lichtje, maar is het het einde van de tunnel?
Ik loop wel door, maar waar is het licht? Gaat het weer uit of wordt het schemeren steeds feller licht. Ik had het er gister over met iemand, dat alles zo duur wordt en dat een vakantie er voorlopig echt nog niet in zit, want we moeten eerst weer opbouwen. Ik gun mijn kinderen alles, maar eerlijk; ze genoten ook zo op de kinderboerderij, ik bespaarde, ik rende achter ze aan, ik werd niet gezien als hun oppas, maar als hun mama. En die testen we komen er wel doorheen.. We laten de ballen rollen, of ze nu terug rollen het donker in of richting het licht.. Change will come.
Soms heb je juist het donker van de tunnel nodig, om het licht te kunnen zien, als je geen licht ziet na de tunnel, houd hoop en hou vast. Er is licht aan het einde want anders is het geen tunnel.

Ga jij door/ een de tunnel?

Dit keer niet een mega lange blog. Maar wel 1 die ook mij aan het denken heeft gezet, elke keer weer.

De mooiste vis van de zee, het werd eindeloos voorgelezen, ik las het zelf en nu lezen de jongens het boekje graag. Naast de boekjes van; Ik leer lezen, Bobbie, en tip de muis.
Ik had vanmiddag een mooi gesprek, waarin ik ook vertelde; ik leer de kinderen het kleine waarderen. We zijn niet rijk, maar meer mag soms best gewenst worden. (weer) Geen vakantie dit jaar, geen nieuwe luxe dingen waar we naar uit kunnen kijken. Maar we zijn samen we zijn gezond. Is dat niet ook de boodschap van de vis?
Je kan alles hebben, maar maakt het soms echt gelukkig? Dat vraag ik regelmatig aan de kinderen. En eerlijk; ik bezit niet veel, ik bezit dat wat ik nodig heb. Maar ik heb meer om uit te delen, dat wat een ander soms ook zo hard nodig kan hebben. Liefde, tijd, aandacht, een luisterend oor, een schouder om op uit te huilen, een arm om je heen wanneer het nodig is. Ik deel uit van alle glitters die ik heb. Jij wordt er een beetje blijer van, en ik ook.

Vandaag deelde ik ook uit; in eeuwige liefde aan de kinderen, aan mijn man aan onze zieke pup, ik gaf een arm aan onze dochter die zich pijn deed, ze mocht even schuilen toen ze bang was voor de helikopter, ik troostte toen de Radio van de middelste het even niet deed. Ik maakte 1 op 1 tijd voor de oudste vrij.. en morgen doe ik het weer.

Weet dat je welkom bent!

Blog 1-2023.

Het zit er (bijna) op.

Al Jarenlang bijten we op een houtje jarenlang vissen we naast de pot, van kastje naar de muur gestuurd. De zorgen stapelen zich op, het houd niet op. Vandaag ging ik met buikpijn naar de supermarkt om het eten voor het weekend te kopen, het fruit voor maandag op school. Normaal doe ik 1x in de week de kleine verse boodschappen en 1x in de maand de grote boodschappen..Ik ging met buikpijn, ik durfde niet, maar ging samen met mijn dochter, in haar veelte grote laarsjes een jas die 2 maten te klein is maar ze liet me lachen. Ze besefte nog niet dat ik met buikpijn daar liep.

Een wit snuitje, komt enthousiast groep 2 uitrennen, en roept; "mam, nu heb ik vakantie".De ander komt overprikkeld en vermoeid met een tas vol werkjes thuis, en vind het even helemaal prima zo.

Het is al even geleden dat ik wat heb gepost, iets met een heel druk leven de laatste weken van school en ziek zijn, operaties en al die dingen meer... maar vandaag werd ik getriggerd, het raakte me. Ik las het ergens, als je jezelf een 10 kan geven is het een goeie keuze.