Al tien mooie jaren mag ik mezelf ‘MOEDER’ noemen. Ik ben daar enorm dankbaar voor. Nog niet eerder had ik zo’n duidelijk doel voor ogen. Nog niet eerder voelde ik zoveel liefde voor een wezen op aarde. Waar ik daarvoor niks afkreeg en mezelf liet meeslepen in het leven, had ik eindelijk iets wat het allemaal waard maakte. Het wakkerde bij mij iets aan, waarvan ik nooit had durven dromen dat ik het in me had.  Natuurlijk zijn die mooie jaren niet allemaal zoetsappig geweest. Ik ben zeker tegen het nodige aangelopen in het leven. Soms wel twee keer tegen hetzelfde aan. Maar een ding is zeker, er is daar iets geboren dat ervoor zorgt dat ik er het beste van probeer te maken. Elke dag weer, zelfs als het erop lijkt dat het onmogelijk is.

En daar zit ik dan… in bed met mijn laptop op schoot. Al uren te staren naar een beeldscherm met de intentie eindelijk te starten met mijn blog. Mijn angst te gebruiken als motivatie in plaats van verlamming. En de patronen te doorbreken die mij al zolang tegen houden daadwerkelijk iets te doen.