Zaterdagochtend 13 juli. De kinderarts kwam vertellen dat Romée de nacht goed door was gekomen en dat haar transport naar het LUMC in Leiden werd voorbereid. We mochten gelukkig in het AMC bevallen, maar plek op de NICU was er niet door de enorme drukte. Nog geen 9 uur op de wereld en Romée ging met alle toeters en bellen de ambulance in. Ik had haar in die 9 uur misschien maar 10 minuten gezien en met een enkele vinger aangeraakt. Ik wilde haar zo graag voelen, ruiken, aanraken. Enige bevestiging zoeken dat het MIJN dochter was.. want zo voelde het niet. Ik mocht helaas niet in de ambulance mee. Voelde me lichamelijk goed, op een beetje duizeligheid na. Na de 1e kolfsessie (ik wilde Romée graag voorzien van mijn eigen moedermelk en dat is voor prematuurtjes ook het beste wat er is) zijn wij met mijn ouders naar Leiden toe gereden. Romée was er inmiddels al en had op de NICU afdeling een eigen prive kamer. Wat een prachtig ziekenhuis en wat fijn dat ze op deze manier geen 'last' had van andere geluiden van andere baby's.

Vrijdag 12 juli..  Ik weet het nog als de dag van gisteren. Ik had mijn laatste werkdag voor de zomervakantie zou starten met aansluitend mijn verlof. Hoe vaak ik niet gehoord heb 'dat heb je goed getimed'. Want ja, in hoeverre je een zwangerschap kunt timen, dit was inderdaad het perfecte scenario. Ik zou 5 weken zomervakantie hebben (baan in onderwijs) met aansluitend mijn 6 weken verlof voor de bevalling. Genoeg tijd om allerlei boeken te lezen over het moederschap, het kamertje verder af te maken, eindeloos kleertjes te shoppen, het huis te boenen, maar ook gewoon nog even genieten van het met z'n tweetjes zijn.