Na een gewone en fijne zwangerschap kreeg ik verlof. 6 weken van te voren  want oef, er moest nog van alles gebeuren. Wassen, strijken, en dat met nog een klein meisje in huis. Zo snel ging het  allemaal niet. De datum nadert. 5 dagen liep ik over. En werd gestript wat niets leek te doen. Chagrijnig als ik was vertikte ik het om op tijd naar bed te gaan. Deze baby wilde ook nog blijven zitten. Net na 11en gingen mijn man en ik naar bed. Als een blok viel ik in slaap. De laatste weken lag ik steeds rond 9en in bed. Langer hield ik het niet uit. Om 1:03 keek ik op de wekker. Hmm, nu al plassen. Wordt t weer zo'n nacht van vaak plassen. Snel waggel ik naar de wc. Een plasje, handen wassen en het bed ik. Terwijl ik mn handen sta te wassen "plas" ik in mn broek. Huh, ik ben net toch naar de wc geweest. Ineens realiseer ik me dat het dan vruchtwater moet zijn. Kraakhelder. Ik ga vol adrenaline weer in bed liggen. Tot een uur of 3 woel ik wat heen en weer. Grommend zegt mn man, kan je niet  slapen ofzo. Lig eens stil. Verrukt vertel ik dat mn vliezen zijn gebroken. Hij gromt: ja, ja. Draait zich om en slaapt verder. Rond 5en maak ik hem wakker. Schat, ik heb serieuze weeën. Ik ga mn zusje bellen dat je D gaat weg brengen. Ik bel mn zusje en hij wordt wakker. Neemt niet op... zal je altijd zien. 3 minuten later belt ze incl krakend stemmetj terug. Ja, het is begonnen, hij komt D zo brengen. Ik wuif weg dat ze D wel kan halen. Mn man moet 15 min rijden én 15 min. terug. Dat red ik  wel in mn eentje. Om half 6 gaat hij, en oef hij blijft echt lang weg. Om half 7 komt hij pas weer terug. Hij moest nog shag halen. Lekker belangrijk tijdens weeën. Hij ziet aan me dat het serieuze zaak is en belt de VK. Ze komt rond 7en binnen. Toucheren, 6 cm! Waaat??? Zover al? Ja, ik ga niet meer weg en bel ook de kraamhulp vast. De kraamhulp bleek dichtbij te wonen en kwam rond 7:45 binnen. Ik had het echt superpittig op  dat moment. Ik had al volledig ontsluiting én persdrang maar mocht door een vervelend randje niet mee  persen. Ow wat is dat gemeen. Wel willen, niet mogen. Ik kermde het uit. Ow wat  is dat erg. En de kraamhulp stond maar in mn gezicht te blazen, je moet puffen. Kijk zo, en ze pufte mn gezicht vol. Wat een narigheid. En oh, wat stonk ze. Ik heb een paar flinke snauwen gegeven. 2 mensen die op je inpraten hoe je moet doen. Het randje kreeg ik niet weg en zo moest ik de baarkruk op. Wat een rotding. En dat mens maar blazen in mn gezicht. Nu mocht ik wel mee doen. 2 flinke persen en daar was onze dikke boy. Het eerste  wat ik zag was een piempie. Dat kon ik ook alleen maar snikken. Een piempie, een piempie  lieverd ik zie een piempie. Ik wordt op bed geholpen. 8:24 is G geboren. Een flinke kerel van 8 pond. Maar oh, wat was ik blij. Zo'n vlotte bevalling en dan ook nog eens een piempie. Wat hebben we genoten van de kraamweek.  Zuslief was zo groot ineens en zo schattig naar die bewegende poppenbaby.  

De bewust dag... 's nachts om 1 uur werd ik wakker van gerommel. Hmmm, dit is anders dan de pijntjes die ik afgelopen weken ervoer. Vol van adrenaline werd ik steeds wakkerder. Ik kon niet meer slapen. Hier had ik zo naar uitgekeken. Ik ben lekker blijven liggen en genoot van alle wee-tjes. Vanaf een uur of 3 hield ik het niet meer in bed en heb ik mijn man wakker getikt. Het rommelt anders. Klaar wakker was hij... Ik heb heel wat kilometers gewandeld boven (zo voelde dat). Van badkamer, naar slaapkamer, over de overloop. Tot een uur of 6 had ik lichte weeën. Om half 7 dacht ik toch wel dat het tijd was om de verloskundige te bellen. Om 7 uur kwam ze binnen en deed de standaard controle's. 1 cm ontsluiting. Oef, dat viel tegen... We spraken af (gezien het de eerste bevalling was dat ze om 11 uur weer kwam kijken. Mijn man veegde de tuin, rommelde wat beneden en ik? Ik zat in mijn eigen bubbeltje. Weeën weg puffen, douchen, wandelen, op bed liggen. Ik vond het prima zo. Het ging best. Klokslag 11 uur stond de verloskundige op de stoep. De standaard controle's werden gedaan. 2 centimeter ontsluiting. Oef, dan moeten we nog wel heel wat doormaken. Dit belooft een lange weg. Gezien mijn korte nachtje slaap werd ik ondertussen best moe. Stug zette ik door. We spraken af dat de verloskundige om 2 uur weer zou komen. Wee na wee pufte ik weg, douchen vond ik heerlijk. Een tuinstoel werd neergezet en daar zat ik. Op mijn gemakje wee na wee weg te puffen. In de hoop dat ik rond 2 uur toch wel 4 centimeter zou hebben. Ineens veranderde de weeën. Onervaren dat ik was zette ik stug door. 13:45 riep ik mijn man, ik vind het nu wel pittig worden hoor. Ik kon de rust niet meer vinden terwijl ik op bed lag, wilde graag douchen maar zag niet meer zitten om daar heen te lopen. Hij droeg me naar de badkamer, daar ging ik op de stoel onder de douche zitten. Hij had ook wel door dat dit wel heel serieus was. Ik had in mijn hoofd de hoop dat ik om 2 uur wel 4 centimeter zou hebben. Mijn man wilde de verloskundige bellen dat ze toch maar wat eerder moest komen. Ik vond dat onzin, ach ze zou er zo zijn. Eerst luisterde hij, 5 minuten later belde hij tóch. De verloskundige was al onderweg. Klokslag 2 uur was ze er zoals afgesproken. De standaard controles. Ik hoopte zó op 4 centimeter! Nou zegt ze, we gaan beginnen, je hebt volledige ontsluiting. Wááát??? Ik? Nu al? Achteraf verklaarde dat zo'n hoop dat ik dat laatste kwartiertje zo heftig vond, ik had persdrang! Ik was zo in shock dat ik volledige ontsluiting had dat ik een half uur geen weeën heb gehad. Om half 3 kwamen de weeën weer op gang, wat dus de persweeën waren. Om 14:43 is ze geboren. D. Een meisje!!! Tóch een meisje. We wilden het geslacht niet weten maar ik was toch echt stellig overtuigd van een jongetje. 2 dagen later besefte ik het pas dat het echt een meisje was. Heerlijk! 

Maart 2013, mijn man en ik waren op bezoek bij de bierbrouwerij in Arcen. Halverwege de rondleiding komen wij in de gistruimte of hoe dat ook heet. Heel warm en een bepaalde geur hing er. Ineens werd ik heel misselijk, met dat ik de ruimte uitliep kwam de eerste keer overgeven. Hondsberoerd was ik ineens. Mijn man heeft alleen de rondleiding afgemaakt en ik ben aan de overkant in het café gaan zitten. Buiten was het erg koud, daardoor voelde ik me gelijk een stuk beter. Na de rondleiding kwam de hele (onbekende) groep naar het cafe om een biertje te drinken. Ik sloeg over. Een stel ik schat 50+ kwam bij ons zitten, gaat het weer met je. Ik heel dapper, ja hoor gaat prima. De vrouw grapte... ben je soms zwanger. 's Avonds sliepen mijn man en ik in een hotel. Ineens was ik zó moe. Toen we in het hotel aankwamen viel ik vrijwel direct in slaap. Hij is in zijn eentje 'uit eten' geweest. De volgende dag kwamen we thuis en hebben we een test gekocht, en nog één en nog één?. Je raadt t al, zwanger. Enorm blij! Leuk! Gelijk begonnen we te fantaseren over namen. De eerste echo, spannend. Eerder hadden we al een miskraam gehad. Een extra vroege echo. Ik was zo nerveus! Gelukkig leek alles goed. De weken verstreken, ik spuugde heel wat af. 5 kg koste dit mij. Ik was al niet de zwaarste... met 11 weken was het ineens over. Ik kon weer redelijk normaal eten. Met 13 weken kreeg ik enorme buikpijn. Eerder (november 2012) had ik al een blindedarmontsteking. Niet behandeld... Onderzoek na onderzoek. Eerst werd het op bandenpijn geschoven. Echter herkende ik de pijn. In alles leek ik een a-typisch geval. Geen loslaatpijn, wel ontstekingswaarde maar dat werd nauwelijks hoger, geen koorts... na aandringen werd er een echo gemaakt, heel aparte ervaring. Ik voelde precies als de echoscopist op mijn blinderdarm zat en er van af floepte. De uitslag was duidelijk. Een licht ontstoken blindedarm. Gezien mijn eerdere klachten in 2012 en zwangerschap werd besloten om mijn blinderdarm te verwijderen. Het werd wachten op de SEH. Daar zat ik dan met mijn zusje. Nog geen 10 minuten kwam er een assistent. Mw, ze wachten op u in het OK. Huh, gaat het NU gebeuren. Ik had nog geen eens contact gehad met mijn man. Gelijk moest ik het OK jasje aan, infuus geprikt en ik mocht nog even snel mijn man bellen. Ondertussen 15 weken zwanger. Geen tijd voor zenuwen en nadenken, hup onder het mes. Dat was zo achter de rug. Toen ik bij kwam was mijn man in het ziekenhuis aangekomen. Veel slaap had ik. Ik werd om 3 uur geopereerd en moest een nachtje blijven. De volgende dag mocht ik naar huis als het goed ging. Maar pfoe, wat een pijn. Ik mocht vanwege de zwangerschap alleen paracetamol. Ik zag het écht niet zitten om naar huis te gaan en vond het best om te blijven waar ik was. Nog een nachtje blijven dus. De volgende dag werd ik wakker en voelde me een hele pief. Hoognodig moest ik naar toilet. Schuifelend met een kussen voor mijn buik ging ik naar toilet. Nog geen 10 meter gelopen voelde ik me licht worden in mn hoofd. Ik kon nog net een seintje geven en daar ging ik. Flauwvallen door de pijn. Snel werd er gehandeld. Dit gebeuren heeft zo me zoveel enerie gekost, ik voelde me zo slecht! Mijn ouders kwamen op bezoek. Dat gepraat, ik kon het niet aan... Snel vertrokken ze weer. Paracetamol moest ik slikken. De kracht had ik er niet voor. Dat werden zetpillen. Dit alles betekende, nog een nachtje moest ik blijven. De volgende dag (zaterdag) wilde ik opeens zó graag naar huis. Ik voelde me een stuk beter. Smiddags werden we verrast door vrienden en kadootjes voor de zwangerscshap. Heerlijk, thuis!! Na 4 weken dacht ik wel weer te kunnen werken. Wat ik onderschatte, dat ik op tijd op mijn werk moest zijn, daarvoor moest aankleden en eten. Allemaal opeenvolgend. Bek-af was ik. Dat werken kón nog helemaal niet. 7 weken heb ik uiteindelijk thuis gezeten. Bij 22 weken zwangerschap ging ik weer werken. Verder een normale heerlijke zwangerschap gehad. In het ziekenhuis waarschuwde ze ons voor een vroegere geboorte ivm de narcose. De 40 weken naderde. Die passeerde we vol ongeduld. Ieder pijntje denk je nu gaat het beginnen. Vol ongeduld om eindelijk ons kindje in armen te houden. 9 lange dagen... tot de bewuste geboortedag. Die lees je in de volgende blog.

Nu ik mezelf in het kort heb voorgesteld is het misschien ook wel leuk om te lezen wie onze kinderen zijn. Zoals je leest hebben we 4 kinderen mogen krijgen.