Mijn lieve, gevoelige zoon Dàylano

• mijn wereld •

Voor de voorjaarsvakantie hield ik hem een week thuis het was genoeg geweest. Mijn kindje wou niet meer heen, had buikpijn. En hoe makkelijk het afscheid daarvoor ging was het nu huilen. Waarom doorzetten als je toch na de voorjaarsvakantie in een nieuw instroomgroepje kwam.

Ik heb lang nagedacht of ik dit wou schrijven of überhaupt wel wou posten. Want het is toch wel iets persoonlijks en ik schrijf niet anoniem. Maar toch gekozen ok het te delen want ik denk dat veel mama’s hiermee worstelen.

Een jaar geleden was ik zo onrustig, ik zei nog “het zal mij niets verbazen als het vanavond begint.” Ik kon mij de hele dag niet concentreren en had alleen maar het gevoel dat ik in mijn eigen bubbel wou kruipen. Toen papa dan ook thuiskwam van werk trok ik mij terug, papa ging boodschappen doen met je broers, toen de auto geparkeerd was belde ik “mijn vliezen zijn gebroken.” Nog geen 3 uur later hadden wij jou in onze armen.

Quarantaine week 5

In deze quarantaine tijd zullen 2 van mijn 3 kindjes jarig zijn. Ons meisje word 1 en onze middelste word 3. Dilayah kijkt al vanaf januari (toen zijn grote broer jarig was) uit naar zijn verjaardag. Ook hij kijkt uit naar een mooie taart, een versierd huis! Allemaal lieve mensen om je heen om jouw dag te vieren, cadeautjes! Ja zo hoort een kinder verjaardag te zijn!!

In januari begon je vol enthousiasme je nieuwe avontuur wat had je er zin in! Tuurlijk vond je het spannend! Nieuwe juffen, nieuwe kinderen en niemand die je kent is ook spannend! Zonder problemen kon ik weggaan. In de ochtend was je weer blij om heen te gaan. Ik hoopte maar dat je snel een klik kreeg met de juf en met een klasgenoot! Ik weet dat jij je veilig moet voelen en niet de eerste stap zet.

Lieve mooie zorgzame Dàylano,