Nadat we van onze eerste zoon lastig zwanger konden worden (7jaar ziekenhuis in en uit) zijn we nu 3 kinderen rijker. Toen onze dochter geboren is hadden we allebei het gevoel, ja nu is ons gezin compleet. In 3 jaar tijd 3 kinderen krijgen is best een heftige ervaring. Maar ik genoot er elke dag met volle teugen van. 

Na 2 miskramen, en 7 jaar hormonen een laatste insiminatie poging. De arts zei tijdens de insiminatie dat we er niets van zouden moeten verwachten. Het was een erg slechte insiminatie. Slechte kwaliteit sperma. Na 2 weken wachten, zouden we mogen testen. Van mij hoefde het niet. Ik hield mij vast aan wat de arts had gezegd. Het lukt niet. Mijn man vond dat ik een andere stemming had. Hij vroeg dan ook of ik al menstueerde. Ik werd erg boos en zei, nee nog niet, maar morgen vast wel. Hij vroeg mij een test te doen. Dat vond ik erg lastig. Dit kon toch niet waar zijn. Na wat de arts had gezegd. Toch maar een test gedaan. En...  Positief. Toch kon ik niet direct helemaal blij zijn. Na 2 miskramen was ik gereserveerd blij.  Na 6 weken terug nasr hrt umcg. Ik was erg zenuwachtig. Zal er iets te zien zijn op de echo? Ik dacht dat ik gek zou worden van het wachten in de wachtkamer. Wat duurde het toen lang voordat de arts mij kwam halen. Eenmaal in de stoel kwam het verlossende woord. Er was een kloppend hartje te zien op de echo. Zo bijzonder. Een heel klein knipperlichtje. 

Het lijkt zo normaal allemaal. Een relatie, werk, trouwen en dan... Kinderen. Nou, ik kan je vertellen dat het laatste niet zo simpel is. Voor dat we trouwde wil ik al graag kinderen. Ik was nog wel erg jong. Ik was 19 jaar. Na een tijdje geprobeerd te hebben om zwanger te raken, en elke maand de teleurstelling te ervaren toch maar eens naar de huisarts. De huisarts verwees mij door daar het plaatselijke ziekenhuis. Hier een afspraak met de gynaecoloog. Deze gaf aan dat er met tabletten (clomid) een heleboel mogelijk zou zijn. Deze medicatie wekt de eisprong op zodat het zeker is dat er een eisprong plaatst vind. Dit hebben we een aantal jaar geprobeerd. Uiteindelijk waren we het vertrouwen verloren in het ziekenhuis. We hebben gevraagd om een overplaatsing naar het umcg. Hier aangekomen bij de behandelend arts, vertelde ze ons tijdens het eerste gesprek al dat ik nooit zwanger zou raken met clomid. Ze stelde een kijk operatie voor aan de eileiders. Zo kon er eerst gekeken worden of het allemaal wel "los"  zou zijn.  Dit bleek allemaal goed te zijn gelukkig. Het voorstel is om hormonen te gaan spuiten. Vreselijk. Ik ben als de dood voor spuiten, en dan ook nog bij jezelf brrr. Elke dag een naald in je buik. Maar het is voor mijn grootste wens, dus het moet. Na een aantal insiminatie's die helaas mislukt zijn, is daar dan eindelijk die positieve test. Wat een opluchtig. Wat een geluk. Ik liep de hele dag rond met een glimlach op mijn gezicht. Zal het dan toch echt gaan gebeuren, wordt ik dan echt moeder? De eerste echo... Spannend zeg. Wat zullen we zien. Op het moment dat ze een inwendige echo uitvoert zie ik het al. Het is mis. Er is alleen een leeg vruchtzakje te zien. Geen kloppend hartje. Een miskraam. Wat een verdriet. En wat maakt dat je kapot. Om je heen zie je alleen maar zwangere vrouwen, en het grote geluk wat wij hadden werd verstoord... Het is ons niet gegund. Toch weer verder met de hormonen. Dit draaide helaas ook weer uit op een miskraam. Het was een pittige tijd waarin we hadden besloten het nog 1 keer te proberen, en anders zouden we andere optie's bekijken. Ik zat al vaak te kijken op internet op site's voor adoptie. Ik had me er eigenlijk al bij neergelegd en spitste mij op de toekomst.