Ik ben gek op zoet…ik weet..het is slecht..! En helemaal nu na ik het boek gelezen heb van Amber Albarda. Daarin wordt uitgelegd hoe slecht het voor je is en wat het met je doet. En daar ben ik toch wel van geschrokken ! Ik wist heus wel dat suiker niet goed voor je was, maar zo erg ?! Eigenlijk is het ook wel logisch al denk je er gewoon niet altijd over na, over het hele eten niet. Tuurlijk haal je groeten en fruit in huis, volg je de schijf van vijf maar eigenlijk is alles bewerkt en mooier en lekkerder gemaakt zodat wij er veel van kopen en opeten. Ik ben wakker geschid en ik heb daarom besloten om alles aan te passen, voor onszelf maar vooral ook voor de kinderen. Ik doe het rustig aan; af en toe wat in huis halen en af en toe bak of maak ik wat. Zo heb ik laatst zelf chocopasta gemaakt. Met een kleine aanpassing vonden wij het zelf  heel erg lekker.  Alleen mijn zoontje moet er nog een beetje aan wennen, die heeft nog steeds liever gewoon hagelslag op zijn brood maar hij eet het wel op, het gaat nog niet vanzelf maar dat geeft niet. Verder maken we nu zelf af en toe koekjes en is ons eten uiteraard allemaal vers ! Ik moet wel zeggen dat er erg veel tijd in gaat zitten maar het is voor het goede doel ;)

Heb je nooit eens spijt dat je niet langer met iemand hebt staan praten, iemand die je van vroeger kent en weet dat ze het moeilijk heeft…? Dan vraag je hoe het gaat maar als ze er dan niet echt op ingaat wil ik ook niet aandringen. Helemaal niet op hun werk. Ik wil niet overkomen als een bemoeial en vraag dan maar niet verder. En toch vraag ik mezelf nu af;  had je niet moeten doorvragen ?! Niet dat het de situatie had veranderd maar toch…Misschien had ze haar hart even kunnen luchten, even haar verhaal kwijt gekund... Maar ik heb het niet gedaan en nu kan het niet meer…Nu blijkt dat ze het echt heel erg moeilijk had en het leven niet meer zag zitten. Ik vind het zo erg en het gaat maar niet uit mijn hoofd.. Dat je het leven niet meer aankan en het niet meer leuk genoeg vind om te blijven leven. Dat je het in je hoofd zo moeilijk hebt, is voor anderen mischien niet te bevatten. Maar het is ook gewoon een ziekte...Vreselijk toch..?!! Ik geniet met volle teugen van het leven, snuif ieder moment waar ik gelukkig van word en ben zelfs wat makkelijker geworden met sommige dingen, wat mezelf weer een beetje meer "rust"geeft ;)

Nog even dan is het zover..dan gaat mijn kleine vriendje uit zijn vertrouwde crèche op naar zijn nieuwe school..! Hij heeft er zin in maar ik zie er zo erg tegenop ! Zou het opvallen als ik m gewoon tot zijn 10e  thuis hou ? Haha..Ik ben dus duidelijk nog niet goed in loslaten ! Misschien komt het ook een beetje doordat hij niet zo goed van zich afbijt en ik hem wil beschermen ?