Nee..dat is zo..Het zit ook te diep en ik weet het ook wel hoor maar toch vraag je je af of je iet had kunnen betekenen voor haar. Achteraf hoor je dan de verhalen en dan merk je hoe erg het eigenlijk was., Dank jullie trouwens voor de reacties :)

Afschuwelijk (ook jouw verhaal nahsuusje) maar depressiviteit is een gevaarlijke ziekte. Daar komt je helaas niet met wat langer praten vanaf, ik begrijp je gevoelens heel erg want ook ik heb het op die manier mee gemaakt, maar wat ik ook gezegd had voor mijn vriendin zou het geen oplossing zijn geweest.

denk dat je niet veel had kunnen veranderen behalve het uitstellen, zulke mensen moeten professionele hulp krijgen. Mijn neef die overigens een dochter had waarvoor ie kon leven heeft ook deze keuze gemaakt. Hij is diezelfde dag wel gestopt en geholpen door vriende maar in een onbewaakt moment toch naar buiten geglipt en onder een trein gesprongen. Zij hebben het moment alleen uitgesteld voor hem door er op dat moment voor hem te zijn wat hem op dat moment ook echt goed zou moeten hebben gedaan. Als je al niet meer kan leven voor je dochter zodat je die op kan zien groeien en zodat zij nog een papa in levn had, dan ben je geestelijk echt ver in je keuze denk ik. Vooral niet de "schuld' bij jezelf leggen, al zou ze klein beetje verteld hebben dan nog had ze dit misschin alleen met professionele hulp op hebben kunnen lossen.