Vooral omdat ik ben opgegroeid in een klein dorpje waar nog een aantal vriendinnen en mijn familie woont. 

Daar heeft hij direct het nieuws medegedeeld aan zijn moeder, broers en zussen. Niet zozeer dat hij vader wordt maar dat ik zwanger ben. Zijn familie is geschrokken maar vinden het bovenal een wonder, een geschenk. 

Ik besluit als eerste mijn moeder te bellen. God waar schaam ik mij, hoogopgeleid, slim niet eens zo heel jong en ongepland zwanger. Ze neemt op, ik ijsbeer door de woonkamer en zeg snikkend dat er iets ergs is. Ze raad het niet dus ik zeg het. "Ik ben zwanger" het hoge woord ik eruit. Ze schrikt, en zegt meteen zeker van je jeugdliefde. Ik verbaas mij over wat ze allemaal doorheeft. Ze begint een soort tornado af te steken over hoe dom, dat ze het niet had verwacht van mij en ga maar door. Ik vraag haar te stoppen omdat ik dit zelf ook weet. Ze vraagt wat ik wil en ik zeg dat ik van dit kindje hou en dat ik ervoor ga zorgen. Wij sluiten het gesprek af, en ik kan alleen maar denken wat mijn vader wel er niet van zal vinden. 

Omdat er littekenweefsel op mijn eierstokken zit. Jaren erna heb ik altijd volgehouden dat ik geen kinderen wil uit zelfbescherming. Kinderen krijgen is slecht voor je lichaam, je carrière en je kan niets meer tot ze 16 jaar zijn. Dat praatje verkocht ik altijd. Waarop mensen altijd antwoorden dat ik juist zo een leuke moeder zou zijn.