Gefeliciteerd... Geen ontsteking maar een zwangerschap!

Omdat er littekenweefsel op mijn eierstokken zit. Jaren erna heb ik altijd volgehouden dat ik geen kinderen wil uit zelfbescherming. Kinderen krijgen is slecht voor je lichaam, je carrière en je kan niets meer tot ze 16 jaar zijn. Dat praatje verkocht ik altijd. Waarop mensen altijd antwoorden dat ik juist zo een leuke moeder zou zijn. 

In 2014 ben ik getrouwd, met de liefste man die ik ooit heb ontmoet. Lief, beschermend en kon goed met mijn karakter omgaan. Ik kan soms teveel hooi op mijn vork nemen, het niet aan kunnen, geen hulp vragen en dan totaal in paniek raken. Hij was er altijd voor mij. We kochten een prachtig huis waar veel verbouwd moest worden. Maanden hebben wij geklust, tot ik mijn mail wil checken op zijn computer. Ik vind vieze advertenties op sekssites van hem en kom erachter dat hij een ander heeft. Ik zet hem het huis uit en hij gaat bij zijn vrienden wonen. Ik hoop dat ik het hem kan vergeven en dat hij met mij erover gaat praten. Na een half jaar negeert hij mij nog steeds. 

Ik heb ondertussen steeds leuker contact met mijn eerste liefde en hebben seks gehad. Onbeschermd, stom. Maar in de jaren met mijn man is er ook niets gebeurd en ik leg het naast mij neer. Kinderen krijgen kan ik toch niet. 

Ik ga verhuizen naar ons koophuis. Hij helpt mee  maar gaat er zelf niet wonen. Eind van de dag ga ik gigantisch door mijn rug. Kan werkelijk geen stap meer verzetten. Twee weken lang kan ik amper liggen of lopen. Na flink wat rust en fysiotherapie gaat het weer beter, ik ga gewoon weer werken. Eind augustus heb ik steken in mijn buik, ter hoogte van mijn eierstokken. Ik schrik omdat ik denk aan weer een onsteking daaraan. Voor mijn avonddienst ga ik nog langs de huisarts. Eerst de routine; bloeddruk, temperatuur, bloed en urine. Niet veel later mag ik terug komen in het spreekkamertje. De dokter kijkt mij stralend aan en zegt: "gefeliciteerd". Ik kijk hem waarschijnlijk erg dom aan waarop hij verder gaat met: "je bent zwanger". Ik voel de grond onder mijn voeten vandaan schuiven. Zwanger, ik? Hoe kan het. En wat erg, het is van mijn jeugdliefde terwijl ik getrouwd ben. Ik bedank de dokter en loop naar buiten. Tranen stromen over mijn wangen en ik begin in paniek te raken. Ik haal diep adem en spreek mezelf toe dat dit opgelost moet worden. Direct daarna Google ik een abortuskliniek, bel en maak een afspraak. Wanneer ik ophang denk ik aan dit kleine wondertje in mijn buik, mijn baby. Iets wat onmogelijk leek. Ik denk na over mijn situatie, een mooi huis een goede baan. En nog geen minuut na het belletje naar de abortuskliniek beslis ik voor dit kindje te gaan, dit kindje mag er zijn. Hoe stom ik ook gedaan heb, hoe niet ideaal de situatie is... Dat is niet zijn of haar schuld. Dit keer zijn het tranen van blijdschap.