Mum Treats for you

Balans, je hoort het zo vaak. Maar bestaat het eigenlijk wel de balans als moeder? Ben je als moeder op een zeker moment echt helemaal in balans? Als fulltime moeder? Als werkende moeder? Als huisvrouw, partner, vriendin, dochter, en alles wat er bij komt kijken? Hoe deden onze voorouders dat toch? Met grote gezinnen, ze baarde (ogenschijnlijk) de ene na de andere. Maar je hoorde ze nooit. Als ik het mijn oma vraag, hoe ze het deed met een tweeling, welke voor haar ook nog eens totaal als een verrassing kwamen (dat van twee ipv één bedoel ik dan he). Dan haalt ze haar schouders op, “ach ja kind, je deed het gewoon”. En toen volgde er nog 4 kinderen! Ik zou het vandaag de dag niet weten hoe het “gewoon” maar te doen. Ik ben kapot aan het einde van de dag. Het idee alleen al van nog Iets moeten wanneer de kinderen eindelijk op bed liggen, zoals leuk uit eten, man, laat me met rust. Hoewel áls ik dan ga, zo heel nu en dan, mezelf op lap, of half dan, vaak moet de mascara nog onder het stof vandaan gehaald worden en tijdens het fietsen op gevoel aangebracht worden, maar áls ik dan ga, dan krijg ik er toch wél energie van. Houdt dat de moeder dan in balans? Ze zeggen het he, “doe genoeg leuks voor jezelf”. Tja...ik zal het me voornemen. 

Een nieuwe fase in het tweelingschap, ik noem het maar “tweelingschap” wat het allemaal een beetje moet omvatten. Het -zijn- van een tweeling, het -hebben- van een tweeling, enzovoort.

Daar ben ik weer! De afgelopen maanden waren pittiger dan ooit. Met het hebben van een tweeling is elke dag opnieuw weer een uitdaging. En eerlijk gezegd dacht ik dat ik die uitdagingen inmiddels wel gewend was. En het feit dat elke dag weer anders gaat ook. Maar dat viel even mooi tegen toen we in maand 9 zaten en ik aan alle kanten voelde mijn grens te hebben bereikt. Ik kon niet meer. Ik was op. Op opper opst. De eindeloze reeks van gebroken nachten vanaf het moment dat ze geboren zijn, de traumatische bevalling waar ik nog geen moment bij stil hebben kunnen staan, laat staan iets daarvan te kunnen verwerken en iedere dag twee jengelende babies aan mijn benen vechtend om mijn aandacht. Ik kon niet meer.