Ik ben al een tijdje niet geweest, de blog waar ik mee bezig was staat nog in concept.
Dit is de reden, of iig een korte samenvatting ervan:
Eind juli ging mn schoonmoeder voor een maagonderzoek naar het ZH ivm aanhouden maagklachten, daarna was niks meer hetzelfde. Uit het onderzoek kwam de diagnose: Slokdarmkanker
Niet ziek, geen klachten .... pats boem daar hem je hem.
Je weet het, ik ben zelf verpleegkundige, kanker is (kan) een sluipmoordenaar. Als ze niet voor haar maag was doorgestuurd waren we misschien wel helemaal te laat geweest.
Ze kreeg een scan daaruit bleek dat het was uitgezaaid naar de lever en er is geen genezing meer mogelijk.
Mn hart schreeuwde gelijk .... geen genezing? wat bedoel je? gaat ze dood?
Ongeloof en intens verdriet overvalt je, je wereld staat even stil. Honderden vragen gaan door je hoofd en dan de belangrijkste .... hoelang is ze nog bij ons?
Op die vraag kan geen arts je een antwoord geven. Normaal denk je daar niet zo over na, niemand weet wanneer het zijn of haar tijd is natuurlijk. Maar nu je weet dat iemand die je lief hebt niet lang meer heeft, wil je het liefst weten hoelang niet lang dan precies is.

Ik ben een positief ingesteld mens.
Probeer altijd overal het beste en mooiste in te zien.
Ik ben lekker ondernemend met mn kinderen. Mn dochter van 3 mag dingen uitproberen, klimmen, klauteren, gek doen, het is niet snel te gek zeg maar. Daarbij hou ik natuurlijk zover dat kan wel de veiligheid van mn kind in de gaten.
Maar soms zonder aanleiding word ik ineens bang/angstig.
Angst die nergens op gebaseerd is!
Bang dat ik mn kinderen niet mag zien opgroeien, bang om hen veels te vroeg kwijt te raken.
Totaal uit het niks komt het, juist op momenten dat ik het niet verwacht. 
Zo ook vorige week weer. Ik zit naar mn dochter te kijken, ze is lief aan het spelen met haar barbie poppen en op de achtergrond uit de box komt het brabbelende geluid van mn zoontje die zn stembanden aan het ontdekken is.
Ineens dacht ik; wat bof ik toch met zo'n prachtige gezin en gelijk daarna;
wat als er wat met jullie gebeurt!
Wat als ik 1 van jullie veels te vroeg zou moeten missen, of jullie mij!
Verdriet komt op, tranen in mn ogen ..... pffff slik.
Dat gevoel is ook zo weer weg.
Met een flinke dosis gezonde beredenatie en zelfspot verdwijnt het angstige gevoel weer net zo snel als dat het opkwam. Het gebeurt niet vaak en ik sta er normaal ook niet lang bij stil, maar ik vroeg me dit x af .... zijn er meer mama's die dit herkennen?

Ik dacht laatst ik neem z'n klikkertje dat je kan indrukken om mee te tellen.
Volgens mij kom ik op mn vrije dagen dat ik heerlijk thuis ben met mn kids wel aan de 500 mama's voor de middag!

Houten huisje deel 1:
Na het bezoeken van de rommelmarkt met koningsdag een gesprek gehad met manlief dat onze dochter heel goed weet wat ze wel en niet wil.
Ze heeft een uitgesproken eigen mening/smaak.
Ze mocht op de rommelmarkt 2 dingetjes uitzoeken voor zichzelf.
Na de eerste 3 kleedjes was ze er al uit. Weet je het zeker? "Ja mama we kunnen weer naar huis"
Eerst toch maar even de markt over gelopen om uiteindelijk weer bij de eerste kleedjes te eindigen, want ze weet echt wel wat ze wil.

Met 38 weken bevallingsplan doorgesproken. Ik wilde weer thuis bevallen, maar omdat ik net boven de 100 kilo woog, mocht ik niet boven bevallen. Als er wat gebeurd kan het ambulance personeel me niet op de brancard naar beneden krijgen. Ik heb de verloskundige vragend aangekeken. De vorige keer woog ik veel meer, toen hebben we de bevalling wel boven gedaan. En ookal woog ik 80 kilo een brancard kregen ze toen en nu ook niet met mij van de trap af bij ons. Maar goed is prima maar hoe gaan we dat oplossen? Heb je een hoge en stevige keukentafel? Ja hoor die heb ik wel. Das nog eens een handig idee! Kan ik zo een matras opgooien geen gesleep met bedden etc. doen we het zo! Mn moeder heeft erg gelachen toen ik zei dat het een keukentafelbevalling ging worden. Echt wat voor jou ook, om daar geen moeite mee te hebben zei ze.

Ondertussen waggel je 10 dagen overtijd op 2 december 2011. Ik zei tegen mn man .... die komt er niet meer uit, ze zit veels te lekker daarbinnen.
O wat was ik er klaar mee, rugklachten, vermoeidheid, dikke voeten en ik was een feeks onder invloed van hormomen. (mn arme man) Manlief wilde naar de voetbal, ik zag niet in waarom dat niet kon, mobiel mee als er wat ik dan is hij zo thuis en ik verwachtte toch niet dat ze zou komen. Af en toe harde buiken maar niks bijzonders, geen weeën, geen slijmprop nog niks.

"Mam wat is een diva soot?"

Mn dochter is nu 3 jaar maar zegt netjes dank u wel en graag gedaan vanaf dat ze 2.5 jaar is. Uit zichzelf. Nu heb ik haar dat natuurlijk aangeleerd, maar veel hoefde ik daar niet voor te doen. Miloe is een erg sociaal meisje nadat ik haar een paar x heb voorgezegd wanneer ze dank je/u en graag gedaan moet zeggen doet ze het. Niks tot in den treure herhalen, ze pikte het zo op en zegt het wanneer het nodig is.

De liefde van een moeder voor haar kind is heel anders dan die van het kind naar zijn/haar moeder.
Hoe ouder mn kinderen worden hoe meer ik mn moeder uit mn eigen mond hoor.
Het gebeurt me op het moment ook veel dat ik denk:
Dit heeft mn moeder ook gevoeld, ook gedaan, ook gezegd.
Zal ze zich ook zo gevoeld hebben als ik nu?
De angst, het verdriet, de liefde, de trots, de twijfel (doe ik het wel goed), het willen beschermen, delen, verdedigen en de blijdschap.
Heeft ze ons (ik heb nog 2 zusjes) ook zoveel gekust, geknuffeld en gezegd hoe geweldig we zijn, toen we nog klein waren?
Sommige dingen weet je niet meer. Je weet niet wat je moeder (ouders) allemaal met en voor je hebben gedaan.
Volgens mij ervaart elke moeder deze momenten wel.
Elke moeder ja ..... dat snap je dus niet als kind zijnde. Die gevoelens krijg je van/door je kind(eren).