Hieperdepiep hoera.

Deze week is het dan zover dan gaan we de wandel vierdaagse lopen. Mijn zoontje word volgende week 2 jaar. Hij is erg nieuwsgierig en wil alles om zich heen ontdekken en meemaken. In de wagen zitten wil hij niet altijd even graag meer. Het is dus de vraag hoe we deze vierdaagse aan gaan pakken. Vijf kilometer lopen is te ver voor hem. Ten eerste kan hij het tempo van de grotere kinderen niet bijhouden en ten tweede is hij na 1 kilometer wel moe. We nemen de wagen dus mee en kijken hoe het gaat. De eerste dag hebben we nu gehad. Hij vond het erg leuk om allemaal mee te maken en naar de mensen te kijken die aan het wandelen waren. Het grootste gedeelte heeft hij in de wagen gezeten. Dat was voor hem een prima plek om alles eens rustig te bekijken. We merkten wel dat het vermoeiend voor hem was. Het waren veel nieuwe indrukken. Zijn twee vriendinnen waren ook mee en nog wat andere bekenden. Hij hield hen steeds in de gaten tijdens het wandelen. toen hijookeen stukje ging lopen kwamen er een hoop kindjes bij hem lopen en gingen ze hand in hand een stukje rennen. Dat zag er erg leuk uit. Na twee dagen haken mama en zoonlief af omdat het wel mooi en druk genoeg is geweest. Hopelijk kan papa onze medailles ook nog in de wacht slepen.

Bijna is het dan zover. Mijn zoontje wordt alweer 2 jaar oud. Ik dacht dat het eerste jaar snel was gegaan, maar het lijkt wel alsof dit tweede jaar nog sneller voorbij is gevlogen.

je hoort ouders er zelden over praten, maar toch komt het helaas wel vaker voor. wat doe je als je je kind kwijt raakt? je denkt altijd; dat zal mij niet overkomen. Ik hou mijn kind altijd in de gaten. Je kan je kind toch niet kwijt raken. Nou mij is het helaas overkomen en ik heb er nog steeds pijn in mijn buik van. Je kan je niet voorstellen hoe het voelt en wat er allemaal door je heen gaat. We waren in de dierentuin. Het was een heerlijke dag met het gezinnetje, mijn man en ik en mijn zoontje van bijna twee. Het was niet super druk, maar er waren wel meerdere mensen. Op sommige plekken was het dan drukker omdat iedereen even bij de dieren wilde kijken. Op een gegeven moment gingen we even een broodje eten in het restaurant.  Daar was het wel druk want het was lunchtijd, maar dat was geen probleem. Mijn man en zoontje gingen vast naar een tafeltje en ik haalde het eten. na het eten hadden we besloten weer verder te gaan. Ik draaide me om en pakte mijn jas. Mijn zette de spullen van tafel op een dienblad en wil weglopen om het op te ruimen. Ik heb mijn jas en draai me om en kijk mijn man aan. Ik zeg waar is onze zoon nou? Hij kijkt me aan en we dachten dat hij nog naast ons stond, maar daar stond hij niet meer. Dan denk je hij is een tafeltje verderop gaan kijken. Daar was hij ook niet. Dan ineens bekruipt me heel vervelend gevoel, pijn in de buik, paniek, zweten. Snel schieten we de ruimte door om te zoeken waar hij is. Hij kan nooit ver zijn en zal wel ergens aan het spelen zijn. De blik van mijn man en mij vinden elkaar en we denken allebei; jij zal hem wel gelijk gezien of gevonden hebben. Dan merk je dat dat bij beiden niet zo is en voel je je hartslag nog sneller gaan. Ik probeer mezelf rustig te houden en goed na te blijven denken, maar er gaat echt vanalles door je heen. Uiteindelijk hebben we ons zoontje gevonden en was hij naar buiten gelopen. Ik heb geen idee hoe lang dit heeft geduurd. Voor mijn gevoel uren, maar ik denk dat het misschien 2 of 3 minuten waren. Het voelt echt vreselijk en alle scenario’s die door je heen gaan blijven me nog wel eens achtervolgen. Die middag ben ik nog nooit zo dankbaar geweest om met mijn gezinnetje bij elkaar in de dierentuin te lopen en heb ze heel dichtbij gehouden.