Wat een vervelende ervaring! Wij herkennen uw probleem en hebben daar een oplossing bedacht. Nooit meer uw kind kwijt? En iets leuks voor uw kind? Wij produceren nu met onze student company plaktatoeages voor kinderen. Keuze uit verschillende tatoeages. 10 stuks voor EUR7.25 Kijk snel op www.findme-sc.nl

Gisteren overkwam ons een soortgelijke situatie als het verhaal van Linda. Ik ben daardoor een dag later op internet gaan zoeken naar allerlei mogelijke ideeen die bij me (paranoide als het lijkt) waren opgekomen. B.v. chippen, mobieltjes die geschikt zijn voor hele kleine kinderen (ons zoontje is 4j), etc. Zodoende kwam ik ook op deze site en las het verhaal van Linda, het was bijna als 2 druppels water ons verhaal van gisteren. Wat er in die luttele minuten dan door je hoofd schiet, je gaat door een hel. Ja mag het dan paranoide vinden als je hierom preventieve dingen bedenkt maar leg het dan maar eens voor aan ouders waarvan die luttele minuten dagen/weken/maanden of erger nog zijn geworden...... Ons verhaal: We (ik, mijn vrouw die 6 mnden zwanger is en ons 4 jarig zoontje) waren per toeval in een voor ons wild vreemde stad genaamd Villach terecht gekomen. In een overvolle McDonalds zijn we gaan lunchen. We hadden al een paar uur gereden en ik had gezien dat er buiten op een afgeloten terras een leuke speelgelegenheid was voor kinderen. Ik stelde daarom voor om ons zoontje te laten spelen voordat we verder gingen. Dat was goed maar dan ga ik eerst met hem naar de wc zei mijn vrouw. Ok, zo gezegd zo gedaan, ik wachtte even op onze plek. Toen ze samen terugkwamen wees mijn zoon al in de richting waar hij wilde gaan spelen op enkele meters van ons tafeltje en mijn vrouw kwam naar mijn toe om het resterende drinken en tas te pakken. Tegelijkertijd nam ik ook wat ter hand en draaide we samen weer richting de plek waar we onze zoon hadden achtergelaten maar zagen hem daar niet. Tussen het monent van hem achter laten en even niet naar hem kijken zat slechts enkele seconden en drie meter maar hij was WEG! Meteen liepen we samen naar de speelplek waar we hem verwachtten te vinden. Het was een groot afgesloten klimrek waar eigenlijk alleen kinderen doorheen kunnen klimmen. We keken naar binnen en riepen, of liever, schreeuwde zijn naam, niets. Paniek, wat nu? waar kan hij zo snel zijn gebleven? Angstig keken we elkaar aan en zonder overleg begonnen we ieder in een ander richting het restaurant af te zoeken, niets? Aan drie zijde kon je naar buiten waarvan 2 op een parkeerterrein uitkwamen. Ik rende naar de zijde van het parkeerterrein waar onze auto stond en liep richting auto, niets. Mijn vrouw liep door de andere uitgang naar het ander parkeerterrein en ik liep daar achteraan maar bedacht met toen mijn vrouw verder het buitenterrein afzocht. Ik liep terug naar binnen, het stampvolle restaurant in waar niemand in de gaten had dat wij in paniek onze zoon zochten. Ik dacht tegelijkertijd bij mezelf, wat moet ik nu doen, zal ik zijn naam door het restaurant schreeuwen, zal ik gewoon om hulp door het restaurant schreeuwen om de aandacht van het publiek te krijgen? Wat? Terwijl deze ideeen door mijn hoofd spookte liep ik weer richting de speelplek buiten en kwam toen, binnen nog, langs een opening die naar een binnenspeelkamer leide waar allerlei speeldingen in de muur zaten waar kinderen staand kunnen spelen.... Terwijl ik voorbij die opening liep zag ik in mijn ooghoek het oranje-blauw gestreepte shirt van mijn manneke, manmanman, wat een opluchting was dit. Op mischien een 1 meter van de plek waar we hem kwijtraakte stond hij niets vermoedend te spelen. Ik greep zijn hand en trok hem naar me toe, hij zij, "ja maar pap, ik mocht toch heel lang spelen?" Ik zei ja maar we moeten wel weten waar je bent, kom dan gaan we eerst mama zoeken die nog buiten rondloopt op het parkeerterrein. Dit alles heeft hooguit 5 minuten geduurd maar ik kan je vertellen dat je door een hel gaat. Groetjes, Martien

Ik weet dat het raar klinkt maar ik denk dat ik straks zo'n kinderriempje aanschaf. Als mijn zoon ook maar iets op mij lijkt zullen we hem altijd moeten gaan zoeken. Ik heb mijn ouders vroeger echt heel veel stress bezorgd, onbewust wel maar het zegt al genoeg dat ze me tegen mijn 10de al niet meer gingen zoeken, hahaha. Ik kreeg al snel mijn eerste gsm.

maar idd doodeng,!