In de periode, toen wij volop aan het verwerken waren dat wij een kinderloos koppel zouden blijven, speelde vaak dezelfde gedachte door mijn hoofd. Namelijk: Misschien maar goed ook dat er geen kleintje komt. In wat voor een wereld zou zij/hij moeten opgroeien. Ik had zelf al zo vaak moeite met 'de maatschappij', en de manier waarop er van hogerhand uit gehandeld werd, laat staan dat ik er goed een kindje in kon opvoeden. Toen hielp die gedachte wel met het verwerken van dat proces, maar ondertussen zijn we  3 jaar verder en is er heel veel veranderd...

Gisteren was het het de jaarlijkse ‘dag tegen kanker’ dag. Voor mij valt die dag wel meerdere dagen per jaar, want ik ben een ‘surviver’, of zoals ik vroeger vaak zei: i kicked cancers butt. 

Dat het ‘mama’ worden voor mij niet zo evident zou zijn wist ik al redelijk vroeg. Zo ergens rond mijn 20e al, toen kreeg ik namelijk de ziekte van Hogdkin. (zeer nare periode, waarover ik misschien later eens een blogje apart over neerzet ;) )Maar dus, hierdoor kwam ik en een pre-menopauze terecht. Die vieze chemo had wel al mijn slechte cellen vernietigd, maar helaas ook al de goede, waardoor ik onvruchtbaar geworden was.