Opvoeden tijdens Corona

In de periode, toen wij volop aan het verwerken waren dat wij een kinderloos koppel zouden blijven, speelde vaak dezelfde gedachte door mijn hoofd. Namelijk: Misschien maar goed ook dat er geen kleintje komt. In wat voor een wereld zou zij/hij moeten opgroeien. Ik had zelf al zo vaak moeite met 'de maatschappij', en de manier waarop er van hogerhand uit gehandeld werd, laat staan dat ik er goed een kindje in kon opvoeden. Toen hielp die gedachte wel met het verwerken van dat proces, maar ondertussen zijn we  3 jaar verder en is er heel veel veranderd...

Nu heb ik effectief een kleintje dat in deze wereld moet opgroeien, en heb ik nog steeds moeite met zovele dingen die er in 'de maatschappij' gebeuren en weet ik met momenten echt niet hoe ik haar hierin goed moet opvoeden. Normen en waarden, regels en structuur, dat vind ik belangrijk en die probeer ik Harley wel mee te geven. Zo goed ik kan. Ik volg mijn instincten en probeer haar zoveel mogelijk te beschermen tegen de boze grote wereld daarbuiten. Nu is ze nog klein, en beseft niet half hoe zwaar die wereld daarbuiten op dit moment aan het draaien is. Misschien gelukkig maar.

Maar dat beschermen. Hoe bescherm ik haar tegen wat er nu daarbuiten allemaal afspeelt. Hoe vertel ik haar dat ze Opa en Oma, Vake en Moeke, haar Nonkies en Meters, haar liefste kleine vriendjes geen zoentjes of knuffeltjes mag geven en hun waarschijnlijk de komende weken weer even niet zal zien. Buiten dan even op het schermpje op mama haar gsm. Waar ze dan de hele achterkant bestudeerd omdat ze nog te klein is om 'facetime' te begrijpen. Hoe vertel ik haar dat ze die high- five (waarop ze zo fier is dat ze die kan) op dit moment niet zomaar spontaan mag geven. Eerst de handjes ontsmetten, drupje ontsmettingsalcohol en vegen maar ze snoet. Of hoe vertel ik haar dat ze weer een periode ingaat waarop ze enkel van achter het glas even naar vake mag zwaaien omdat vake longpatiënt is. En ja, vake is daardoor verdrietig, maar zij snapt niet waarom. Hoe leer ik haar dat al die mondmaskers niet eng zijn. Of dat ze die niet mag aftrekken bij papa en mama, en dat het nu heel normaal is dat ze niet kan zien of mama naar haar lacht of niet. Ze doet dat eigenlijk goed hoor, dat klein aapje. Ze weet ook niet beter denk ik. Ze leeft al de helft van haar leventje zo..  Maar wat leert ze hieruit? Deze manier van leven. Soms stel ik me de vraag of ze hieraan gewoon worden? Is dat een manier om haar te beschermen? En wij? Moeten wij gewoon worden aan deze manier van leven? Want ik kan dat namelijk niet.. Ik kan niet wennen aan heel het afstandsgedoe.

De afgelopen maanden zijn we er eigenlijk goed doorgevlogen. Proberen ons zo goed mogelijk aan de regels te houden, maar vooral proberen zo veel mogelijk te genieten van Harley in ons leven. En dat lukt vrij goed. Maar zo nu en dan, op zwakke momenten (zoals nu eventjes) neemt mijn hoofd het over en dwaalt het alle kanten uit. Denk ik veel te veel na over wat en hoe het nu verder moet. En dan neemt soms wel die angst het van me over. Want jah, in wat voor een wereld moet mijn kleine Harley toch opgroeien. Dan wou ik dat ik een glazen bolletje had waarin ik kon zien dat het allemaal snel in orde kwam. Dat alle inspanningen die de laatste maanden gegeven worden niet voor niets zijn. Dat we in de toekomst wel weer samen kunnen genieten van elkaar. Dat mijn Haleytje weer in normale omstandigheden kan genieten en knuffelen met de mensen die het dichtst bij haar staan. Dat ze kan ervaren hoe fijn het is om weer allemaal dicht bij elkaar te kunnen zijn. Maar vooral dat haar wereld een fijne wereld is om in op te groeien.

Zeg me aub dat ik niet de enige ben, wiens hoofd zo loopt te malen...