Zoals jullie konden lezen ben ik 2 weken voordat ik ging bevallen mijn vader verloren. Het was veel tegelijk, je probeert nog te genieten van je zwangerschap maar het was druk, we moesten veel regelen voor de crematie voor mijn vader, mijn vader heeft een hele mooie afscheid gehad waar ik liefdevol op terug kijk. 

Het waren zware weken vol in de emotie en ook nog voorween in de weken voordat lizz geboren werd. Ik heb veel steun gehad aan de verloskundige, paar controles gehad, lizz lag nog niet helemaal ingedaald en de laatste gesprek zei de verloskundige tegen me dat ik nog lang niet ging bevallen, ik moest veel lopen zodat lizz goed ging indalen, dezelfde avond ben ik gaan lopen.

in de volgende blog vertel ik meer over mijn bevalling.

Het is alweer een poosje terug dat ik weer wat geschreven heb. 
Er is veel gebeurd de laatste maanden waarvoor ik echt de tijd moest nemen en nog steeds. 

Het is zo rare tijd geweest, mijn vader die 21 januari overleden is en 2 weken later is ons meisje en zusje op de wereld gekomen. Ik heb hier best veel moeite mee aangezien mijn vader zo op haar komst had verheugd, ik weet dat mijn vader altijd dichtbij mij is. 
Finn en Lizz die geven me veel afleiding en geven me zoveel liefde. 

Ik vind het erg onwerkelijk en het is nog steeds niet binnengekomen dat mijn vader er niet meer is maar ik heb hier vrede mee. Er gebeuren sindsdien allemaal bijzondere dingen. 
de avond van het overlijden van papa, reed ik midden in het veld en scheen een ster zo vel, als het helder is 's avonds en begint donker te worden dan is die ster er weer en beginnen er lichten te flikkeren, er zullen mensen zijn die me voor gek verklaren maar ik ben er van overtuigd dat hij er is!

Volgende blog zal ik over mijn bevalling schrijven en hoe het herstel erna ging. 

Laten jullie een reactie achter, wat jullie er van vonden? 

Mijn vader lijdt al een aantal jaar aan de ziekte van dementie/Parkinson. Sinds 27.12.2021 zat hij in een woonzorgcentrum. Hij herkende ons nog allemaal en ook zijn kleinkinderen. Helaas kon hij niet meer lopen en kon daarom ook niet meer thuis wonen. Ik ben momenteel zwanger van ons 2e kindje en ik ben uitgerekend op 29.01.2023. 

Ja zoals de titel al zegt ja gevoelens dat is toch altijd een ding om over te praten. Oké ik begin.

Waar moet je ook beginnen als je zo trots bent op je kind? Finn is nu 14 maanden oud. Wat is het leuk als je kleintje steeds meer dingen kan en zich ook verder ontwikkelt tot wie hij gaat worden. Het is een eerste klas clown haha. Mijn hart stroomt over van liefde en trots. Hij doet het zo goed en hij wil alles ontdekken en niks is hem te gek. Toen hij een baby was werd me al verteld dat ze zo snel groot worden en ik dacht dat het wel mee valt maar toch is het echt waar ik weet nog wel dat als baby op mijn borst werd gelegd en dat ik voor het eerst borstvoeding gaf, wat was dat een heerlijk gevoel en dat hij voor het eerst geluidjes probeerde te maken of dat hij zijn hoofdje goed omhoog kon doen, ik kan nog wel doorgaan. Het is zo ongelofelijk fijn om te zien dat je kleintje gezond is en dat hij zich goed ontwikkelt maar er zijn natuurlijk ook mindere kanten. Het weinig slapen, de gebroken nachten. Finn die kreeg een dag voor zijn verjaardag oor ontsteking en dat ging maar niet over hij kreeg 40,5 graden koorts en gelukkig kreeg hij daar antibiotica voor maar wat is het naar om te zien dat je kleintje zoveel pijn heeft. Hij heeft nu 3 a 4x oor ontsteking gehad en nu ook weer de leed dat tandjes heet, hij krijgt nu 4 tandjes erdoor waarvan er 2 kiesjes zijn. maar gelukkig gaat het nu weer redelijk. 

30.08.2021 || het blijft door mijn hoofd malen & wat kan ik hier nu tegen doen? Het maakt je zo machteloos om jou lieve papa te zien aftakelen? Vraag me dan weer af waarom jij? Je merkt alles van dichtbij want je lopen gaat gewoon veel slechter? Maar wat ben jij trots op je lieve kleinzoon en wat ben ik blij dat jij die lieve opa nog kan zijn en hem aan jou te laten zien en pronken met wat hij allemaal kan & als hij bij jou is wat is hij dan vrolijk! De vader die je nu bent zo was je nooit & je was heen stil zitter en doordat deze rot ziekte jou overneemt & zit je stil en probeer je nog wat je kan & daar ben ik zo trots op! We gaan nog veel leuke momenten maken! ❤️❤️ #dementie #vasculairedementie

Zoals jullie in mijn vorige blog konden lezen is dat mijn vader hard achteruit gaat. Vorig week hebben we met zijn allen besloten dat mijn vader niet langer thuis kan zijn, helaas.. Vorige week en deze week zijn heftige weken, je wordt geleefd. Teveel aan het nadenken over hoe verder? Mijn vader is al een paar jaar niet meer wie hij was voor 9 jaar terug. hij was altijd zo'n man die altijd wel iets wist om te maken met metaal, hout. Je hoefde het maar te zeggen en hij maakte het. Nu zijn we vanaf gisteren bezig om zijn appartement klaar te maken dat hij vrijdag of zaterdagover gaat naar een ander plekje voor hem waar hij 24/7 hulp krijgt en dat mijn moeder weer ademruimte krijgt. We gaan het er het beste van maken!

Dan ben je 66 jaar en dan hoor je nog in de middelpunt van je leven te staan, door zo'n ziektewordt je alles ontnomen. afgelopen maanden ging het redelijk tot afgelopen maand, hij moest ineens weer inleveren. Het is heftig. Mijn moeder geeft aan dat het teveel werd, van alles proberen te regelen en toen kwam de casemanger en die hakte de knoop door en hij zal in een verpleeghuis opgenomen worden.Er gaat zoveel door je heen want je wil graag je zoontje je lieve vader laten leren, maar die is er niet meer. Je bent eigenlijk al bezig met een rouwproces 'klinkt raar'. Wat wel een heel mooi lichtpuntje was dat we nog met het hele gezin + aanhang en mijn zoontje ook naar ameland zijn geweest met de wensambulance, wat hebben we hier van genoten. Het leven is zo oneerlijk & je hoort op deze leeftijd van je pensioen te gaan genieten.

Toen ik net geboren was, had mijn vader zijn vader alzheimer. Mijn vader vertelde mij dat zijn vader toen hij nog thuis woonde veel dezelfde rondjes deed door het dorp, het ging al snel slechter met hem, hij was nog erg jong, het is nu al meer als 28 jaar geleden, toen ik net geboren was is mijn vader nog snel met mij naar zijn vader gegaan, om een foto te maken ter herinnering zodat ik weet wie hij was. nu 28 jaar later ben ik moeder geworden van een prachtige zoon alleen wat hier niet leuk aan is dat mijn vader nu al een aantal jaar een vorm van dementie heeft. toen ik bij mijn huidige vriend kwam en we gingen samen wonen en dat we hoorde dat mijn vader een vorm van dementie heeft, ik wil graag een kindje voordat hij er niet meer is. Ik zie mijn vader steeds minder worden, wat heel confronterend is, het herinnert me aan een foto die in mijn fotoboek staat als baby met mijn vader en mijn opa. Ik ben zo blij dat hij dit nog mee maakt en wat is mijn vader trots dat hij opa is geworden, dit wou hij al heel lang, hij gaf me af en toe een tip. Het beangstigd mij als mijn vader straks minder wordt, of hij mijn zoon nog wel kent of ons kent. Ik werk(te) zelf in de zorg, en ook met dementie.. ik zag veel mensen die dementie hadden die soms een familielid niet meer herkende. ik probeer zoveel mogelijk mijn vader erbij te betrekken, ik ben altijd al papa's kindje geweest en dat zal ook altijd zo blijven. Hopen dat hij nog een aantal jaren bij ons mag zijn en dat hij mijn zoon ziet opgroeien.Duimen jullie met mij mee?Herkennen jullie dit ook?