Maandag (41+3 weken) begon het overdag een beetje te rommelen. Flink wat harde buiken en voelde me gewoon blegh.. mijn moeder was bij me en zag gewoon aan me dat er wat stond te gebeuren. M'n gezicht was opgezet en getekend.. 'het zou zo maar vandaag kunnen gebeuren meis' zei ze nog. 

Ons 1e kindje besloot ook wat langer te blijven zitten, met 40+5 heeft de VK geprobeerd te strippen. Ze kon alleen niet bij mijn baarmoedermond, dus helaas. Ik was daardoor mentaal even uitgeschakeld, dacht dat ik een bevalling niet aan zou kunnen. Als strippen niet lukt, waarom bevallen wel? Na een dagje even teruggetrokken te zijn bij mijn ouders, ging het gelukkig weer. De dag erna begonnen 's avonds de weeën en werd Evi de dag erna met 41 weken geboren!

Omdat een vriendin van ons onze verloskundige is, komt ze thuis de controles doen. Ideaal, in een vertrouwde omgeving en m'n dochter van 3 helpt dan graag mee. Voelen of de baby goed ligt, m'n buik opmeten, gel op de doptone doen en daarna de gel weer eraf poetsen. 

17 oktober is dus de uitgerekende datum. Maar iets in me zei dat ik (weer) veel langer loop. Met Evi werd ik met 40+5 gestript, wat niet zo goed lukte. Toch begonnen met 40+6 's avonds de weeën en werd Evi met 41 weken geboren na 12 uur weeën thuis en 3 uurtjes in het ziekenhuis. Een 8 ponder werd op m'n buik gelegd, dat meisje zat in mijn buik, ongelooflijk! Een bevalling zonder pijnbestrijding en uiteindelijk maar een paar hechtinkjes. Maar dat viel allemaal wel mee. Toen ze met een injectie aan kwam zetten wat ervoor zorgt dat de placenta los laat, vroeg ik: ,,Doet dat pijn?" Nou, toen moest m'n verloskundige toch wel even lachen!